6 दिलेया क्हेमैंइ मि ङ्हाँदुमैंलाइ म्हि आच्हि। क्हेमैंलाइ दुःख पिंब्मैं खाब् जा? च प्लब्मैंन् आङिं वा? क्हेमैंलाइ नियाधिश ङाँर बोब्मैं चमैंन् आङिं वा?
दुःख योंब्मैं क्र ओलै आपिंमा चमैं नारसि क्हुरियाम्, चमैंए भोंइ लमा दुःख योब्मैं पोंयाम्।
दिलेया ओ परमेश्वर, क्हिजी दुःख योंब्मैंए दुःख म्रोंमुँ, क्हिजी चमैंए दुःख ह्रोंसए योर्न किंमुँ, दुःख योंब्मैं ताँन् क्हिए प्हलेर्न खमुँ, खाबै आरेब्मैंलाइ ल्होमिंब क्हिन् ग।
दुष्ट म्हिमैंइ ङम् ङन् ग बिब् प्हैंसि ङ्हाँदु म्हिमैंलाइ ह्रुगुदिम्, चमैंइ लबै चाँजोर चमैंन् फसेरिगे!
नाँ-नाँसए चेंदो चमैं दाउ च्ह्यासि टिम्, क्होइ टिबै क्ल्ह्योजरे चमैंइ सोजो म्हिमैं सैम्; चमैंइ लो-लोइ दुःख योंरिब्मैंए छैं लरिम्।
“आखाँम्मैं लुडिवाइमुँ, धै ङ्हाँदुमैंइ दुःखए सो हेंइमुँ। छतसि तारे ङ रेब्मुँ, धै चमैंए न्होह्रों लब्मैंउँइँले ङइ चमैं जोगेमिंब्मुँ,” बिसि याहवेहजी बिमुँ
क्हेमैं दुष्टमैंइ ङ्हाँदुमैंए चाँजोमैं फुवाम्, दिलेया चमैंइ ग्वार योंबै क्ल्ह्यो याहवेहन् ग!
ङ्हाँदुमैंलाइ क्र ओल् आपिंब्मैंइ चमैंलाइ बनेबै परमेश्वरलाइ मान आल, दिलेया आयों-आख्युब्मैंए खाँचो टार्दिमिंबै म्हिइ परमेश्वरए मान लमुँ।
ङ्हाँदुमैंलाइ प्ह्रबै म्हिइ चलाइ बनेबै परमेश्वरए आब्रु वाब् ग; धै आगुए फिर दुःख तमा सैं तोंबै म्हिमैंइ दण्ड योंब्मुँ।
ल्हयो खमिंन् बिसि ङ्हाँदु म्हिइ बिन्ति लम्, दिलेया प्लबै म्हिइ आछ्याँल्ले जवाफ पिंम्।
ह्रोंसए सै न्होर ल्हें लबर ङ्हाँदुमैंलाइ ह्रुगुदिब्मैं नेरो प्लब्मैंलाइ क्होल्समैं पिंब ङ्हिंन-ङ्हिंन् ङ्हाँदु तब्मुँ।
प्लब्मैंइ ङ्हाँदुमैंलाइ न्होंर थेंम्, धै छे किंबै म्हि बिस्याँ छे पिंबै म्हिए केब्छैं तम्।
येशूजी बिइ, “ङलाइ मोंइ आस्याइमुँ। ङ ङए आबाए मान लमुँ, दिलेया क्हेमैंइ ङलाइ म्हि आच्हिइमुँ।
दिलेया यहूदीमैंइ परमेश्वरलाइ म्हाँदिबै थेबै कुलर्बै च्हमिरिमैं नेरो च सहरर्बै चिब्मैं सुरिदिवामा चमैंइ पावल नेरो बारनाबासए बिरोध लसि चमैंलाइ खेंमैंए ह्युलउँइँले ल्हावाइ।
दिलेया चमैंइ पावल नेरो सिलास स्याल् आखाँमा यासोन नेरो प्रभुए फिर बिश्वास लबै को-कोइ आघें-अलिमैं सहरर्बै चिबनाँब्मैं ङाँर चैं पखसि बिइ, “ह्युलन् उल्टो-पुल्टु लबै म्हिमैं चुरै या फेखइमुँ,” बिसि ओरइ।
अखैया बिबै ह्युलर गलियोन बिबै म्हि रोमी क्रथे तमा यहूदीमैं ताँन् क्ह्रिसि पावलए बिरोध लइ, धै अदालतर बोइ।
शाऊल बिस्याँ धिं-धिंर होंसि चर्च नास लरिल। चइ मुँयुँमैं नेरो च्हमिरिमैं स्याला म्हालाले चैंबोसि झेलर च्युवामाल।
चब् थुँब् लबै ल्हागिर क्हेमैंए धिं आरे वा? क्हेमैंइ परमेश्वरए म्हिमैंलाइ तो धोंइ आङ्हाँ वा, धै तोइ आरेब्मैंलाइ फा पिन् लब् वा? क्हेमैंए सैंर खै ङ्हाँइमुँ? छाबै केए ल्हागिर क्हेमैंइ ठिक लइ बिसि बिब् वा? अँहँ, ङइ तिफुँइ बिल् आखाँ।
क्हेमैंइ च छ्याँबै क्वें खिबै म्हिलाइ मान लसि “चु छ्याँबै क्ल्ह्योर क्हुँन्” बिम्, दिलेया च ङ्हाँदु म्हिने बिस्याँ क्हेमैंइ “क्हि चर्न राद्,” अथवा “ङए प्हले ङाँर क्हुँन्,” बिम् बिस्याँ,
म्रोंर के लबै म्रोंमैंलाइ पिंल् त्हुबै नों सै क्हेमैंइ आपिंइमुँ। च नों सैइ क्हेमैंए फिर छ्याब् ल्हैदिइमुँ। ताँन् भन्दा थेबै भों मुँबै परमेश्वरजी क्हेमैंए म्रोंमैंए सैं क्रोब थेल् खाँइमुँ।
क्हेमैंए न्होह्रों आलबै छ्याब् आरेबै म्हिलाइ छ्याब मुँ बिसि क्हेमैंइ सैवाइमुँ।