8 दिलेया चइ पुजु नेरो क्ह्रुमैं म्लोइ बिस्याँ च तो केरै आफे, धै परमेश्वरउँइँले चइ सराप योंल् खाँम्। लिउँइँ च मिर ख्रोंवाम्।
क्हिइ सराप योंइमुँ। तारे क्हिइ सर खेति लल् योंरिब आरे। क्हिइ अलि सैवामा सइ सुँ फैइ। क्हिए अलिए कोइ स प्हाँइमुँ।
चइ ह्रोंसए च्हए मिं नोआ थेंसि बिइ, “याहवेहजी सलाइ सराप पिंल। दिलेया च सउँइँलेन् ङ्योइ लबै केउँइँले चु कोलोइ भों न्हल् पिंब्मुँ।”
धै मलिलो सलाइ चज ङ्हाँबै ह्रुखो लमिंइ। चर टिबै म्हिमैंइ आछ्याँबै केमैं लबइले छ तब् ग।
“च लिउँइँ खीजी ह्रोंसए त्हेब्रे हारइ टिब्मैंने ‘ओ सराप योंबै म्हिमैं! ङ ङाँइँले ह्रेंगो तयाद्। दियाबलस नेरो चए दूतमैंए ल्हागिर बनेथेंबै खोंयोंइ आसिबै मिर ह्याद्,’ बिब्मुँ।
तोगोंन् सिं धुँर त फेल् खाँइँमुँ। छतसि छ्याँबै रो आरोबै ताँन् सिंधुँ परमेश्वरजी थोवाब्मुँ, धै मिर ख्रोंवाब्मुँ।
छतसि म्हिमैंइ छ्याँब रो आरोबै ताँन् धुँमैं थोवासि मिर भ्योवाम्।
छाब् म्रोंसि खीजी च तुँबुए धुँने बिइ, “तारे क्हिउँइँले खाबज्यै रोमैं चल् आयोंरिगे।” छ बिब खीए चेलामैंइ थेइ।
छतब म्रोंसि पत्रुसइ तेल्बै ताँ मैंसि येशूने बिइ, “ओ गुरु, ङ्ह्योत्ति, क्हिजी सराप झोंबै तुँबुए धुँम् कारह्यान।”
ङने आटिब्मैं बिस्याँ रोमैं आरोबै हाँग धोंले बैरु भ्योंवाब्मुँ, धै कारयाब्मुँ। छाबै हाँगमैं म्हिमैंइ खागु लसि मिर ख्रोंवाब्मुँ।
बरु ङ्हिंन् ङ्हाँबै दण्ड पैंसि टिल् त्हुम्, धै परमेश्वरए बिरोध लब्मैंलाइ नास लवाबै मिए राबा मत्त्रे तब्मुँ।
लिउँइँ क्रोदै चइ चए आबाने आशिक ह्रिइ दिलेया आबाउँइँले चइ आशिक आयों। तलेबिस्याँ चइ पछुत ललेया च्ह थेबाइ योंबै हग ओंसोंन् चब् तिछोने त्हेवाल। चु ताँ क्हेमैंइ सेइमुँ।
खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मैंए मिं प्ह्रिबै कितबर मिं आरेबै म्हिमैंलाइ परमेश्वरजी च मि मुँबै होंल्दोंर भ्योंवाइ।