10 छतब् म्रोंसि ङ बेल्ले ह्रिस खसि बिइ, ‘चमैंए सैं खोंयोंन् बिलै ङ ङाँइले ह्रेंगोन् तरिम्, चमैंइ ङए घ्याँ आसेइमुँ।’
छतमा “ङइ तले म्हिमैं बनेसि पृथ्बीर थेंगे?” बिसि याहवेहजी पछुत लसि बेल्ले सैं नइ।
अरू ह्रेमैंए ल्हागिर खीजी छाबै केमैं आलइमुँ; खीए ठिममैं चमैंइ आसेइमुँ। हल्लेलूयाह! याहवेहए मिं क्वेद्!
परमेश्वरजी ङ्योए फिर दयाम्हाँया लरिगे, ङ्योए फिर आशिक पिंरिगे, धै खीए लि ङ्योए फिर चारमिंरिगे! तिस्याँदे मैंन्
क्यु आयोंबै क्ल्ह्योर चमैंइ ल्हें खे खीए बिरोध लइ, धै तोइ आकेबै क्ल्ह्योर खीए सैं नल् लइ!
ह्रोंसए खेबाज्युमैंइ लब् धोंले सैं सारो नेरो बिब् आङिंबै पुस्तामैं चमैं आतरिगे। चमैंए खेबाज्युमैंइ परमेश्वरए फिर भर आम्हाँदिमल, चमैंइ खीए फिर बिश्वास आलमल।
छतसि च त्हेर्बै म्हिमैंने ङ प्लिच्यु बर्ष समा बेल्ले ह्रिस खसि बिइ, ‘चु म्हिमैंइ ङए घ्याँ आसेइमुँ, चुमैंए सैं ङ ङाँइले ह्रेंगो तयाइमुँ।’
चु ताँ थेसि चेलामैं च्यु च त्ये ङ्हिंने ह्रिस खइ।
च म्हिमैंए छाबै सारो सैं म्रोंसि येशूए सैं नसि ह्रिस खइ। धै चर खागु तबै म्हिमैं ङाँइ ङ्ह्योसि च नबै म्हिने “क्हिए यो स्योंन्!” बिमा च म्हिइ यो स्योंइ। धै स्योंबै तोदोंन् चए यो सयाइ।
ङइ क्ह्रोंसेंन्बै ताँ पोंमुँ, दिलेया क्हेमैंइ ङए फिर बिश्वास आल।
म्हिमैंइ परमेश्वरलाइ पिंल् त्हुबै मान आपिं, छतसि चमैंइ तो लदा ङ्हाँम् लरिगे बिसि पिवाइ।
“ङइ लबै स्योलिबै ताँमैंइ लमा परमेश्वरजी ङइ योंल् त्हुबै सजैं पिंसि खीए मिं कैंडों लम् बिब सेना-सेन् ङ तले पापर च्होरिइमुँ?”
परमेश्वरए पबित्र प्ल्हलाइ सैं नल् आलद्। परमेश्वरजी आखिरि त्हिंइर स्वर्गर बोबै ल्हागिर खीजी क्हेमैंए फिर ह्रोंसए पबित्र प्ल्हजी छाप ल्हैदिइमुँ।
छतसि ओ अलि-अङाँमैं, सैं चिद्, क्हेमैं न्होंरि खाबलैया बिश्वास आलबै आछ्याँबै सैंइ लमा क्हेमैं सोगों परमेश्वरउँइँले ह्रेंगो आबोरिगे।