3 पापि म्हिमैंइ खीए बिरोधर पोंबै च्हौ ल्हें ताँमैं सैदिल् खाँबै येशूलाइ मैंन्, धै आनरल्ले ओंसों बडिद्।
दुःख तमा रालै आखाँन् तइ बिस्याँ क्हिने भों आरे।
म्हिए च्ह युसि चब् थुँब् लमा ‘ङ्ह्योत्ति, च चब्लाँ, प्हा को, बालि रेब्मैं नेरो अरू पापिमैंए थु!’ बिसि म्हिमैंइ बिमल। दिलेया परमेश्वरए बुद्धिए केमैं म्रोंसिन् क्ह्रोसेंन्ले बुद्धि छ्याँब् मुँन बिबै ताँ क्हेमैंइ सेल् खाँम्।”
चु ताँ थेसि फरिसीमैंइ बिइ, “चु म्हिइ मोंए म्रुँ बालजिबुलए शक्तिउँइँले मोंमैं ल्हाम्।”
“क्हिए चेलामैंइ ङ्योए खेमैंए छ्या तले आम्हाँदि? तलेबिस्याँ चमैंइ कैं चब् भन्दा ओंसों यो आख्रु।”
च लिउँइँ येशू मन्दिरर ह्यासि ताँमैं लोमिंबर होंमा ख्रो पिंबै खेगि चिब्मैं नेरो यहूदी चिबनाँब्मैं खी ङाँर खसि “क्हिइ खाबै हगउँइँले चु केमैं लल? खाबइ चु केमैं लबै हग पिंइ?” बिसि ङ्योएइ।
छतसि चमैंइ येशूलाइ क्हाल् म्हैइ, दिलेया चमैं म्हिए हुल म्रोंसि ङ्हिंइ। तलेबिस्याँ म्हिमैंइ “येशू अगमबक्ता ग,” बिसि मैंमल।
चु ताँ थेसि फरिसीमैंइ येशूजी पोंबै ताँउँइँलेन् खीलाइ खैले ङोर फेल् लब् ङ्हे बिसि मत लइ।
तिगें प्रिबै त्हिंइर येशू फरिसी घ्रिए धिंर चब् चबर ह्याइ। च म्हि फरिसीमैं न्होंर्बै चिब मुँल। “येशूजी तो-तो लमगे?” बिसि म्हिमैंइ छैं लरिल।
छाब् म्रोंसि फरिसीमैं नेरो शास्त्रिमैंइ “चु म्हिइमि आछ्याँबै के लब्मैं या खोमन। झाइले चमैंने बालुन् चब् थुँब् लमन बिसि,” गनगन लबर होंइ।
येशूजी बिबै ताँ थेसि फरिसीमैंइ खीए बिल्लि लइ। तलेबिस्याँ चमैंए ल्हागिर मुइ थेबै सै मुँल।
झाइले शिमियोनइ चमैं फिर आशिक पिंदै मरियमने बिइ, “थेद्, इस्राएलीमैं न्होंरि ल्हें म्हि नास लबर नेरो ल्हें म्हि जोगेमिंबर चु कोलो कुलइमुँ। चु कोलो परमेश्वरजी कुलबै चिनु तब्मुँ, ल्हें म्हिइ चु कोलोए बिरोधर पोंब्मुँ।
चु ताँ थेसि फरिसीमैं नेरो शास्त्रिमैंइ ह्रों-ह्रोंसन् “परमेश्वर म्हि आच्हिल्ले पोंब चु खाब् जा? परमेश्वरजी मत्त्रे पापए क्षमा पिंल् खाँम् आङिं वा? बिबर होंइ।”
चमैं न्होंर्बै ल्हें म्हिमैंइ “चु मोंइ स्यासि सोबल् तयाइमुँ। क्हेमैंइ चुए ताँ तले थेमुँ?” बिमल।
येशूजी चु ताँ बिमा खीए चेंदो रारिबै मन्दिर रुँब्मैं न्होंर्बै घ्रिइ “ख्रो पिंबै खेगि क्रथेने छले पोंम्मा?” बिदै येशूलाइ प्रिंइ।
छ बिब् थेसि यहूदी चिबनाँब्मैंइ येशूलाइ दुःख पिंबर होंइ, तलेबिस्याँ के लल् आतबै प्रिबै त्हिंइर खीजी सल् लल।
म्हि हुलए न्होंरि खीए बारेर खें-खेंमैंन् ताँ लरिल। कोइ म्हिमैंइ “खी छ्याँबै म्हि ग बिमल,” कोइ “आङिं, चम् म्हिमैंने स्योर तेइ मत्त्रे प्रइमुँ बिमल।”
येशूए ताँ थेसि फरिसीमैंइ खीने बिइ, “क्हिजी ह्रोंसए बारेर ग्वाइ पिंरिइमुँ। छतसि क्हिए ग्वाइ क्ह्रोंसेंन्बै तल् आखाँ।”
यहूदी चिबनाँब्मैंइ खीने बिइ, “क्हि मोंइ स्याइमुँ बिसि ङिइ तोगो छेनाले था सेइ! ङिए खे अब्राहाम सियाइ, धै अगमबक्तामैं या सियाइ, दिलेया क्हि बिस्याँ ‘ङइ बिब् ङिंब्मैं खोंयोंइ सिल् त्हुरिब् आरे बिमुँ।’
छबिमा चमैंइ खी ल्हिब बिसि युँमा तोमा येशू लोसि मन्दिरउँइँले बैरु त्होंयाइ।
चु ताँ थेसि येशूए ङाँर मुँबै फरिसीमैंए न्होंर्बै को-कोइ खीने “ङि या कनमैं रो वा?” बिसि ङ्योएमा।
छतसि ओ ङइ खोबै अलि-अङाँमैं, क्हेमैं छाइ-छुइ आतल्ले भोंन्ले टिद्। खोंयोंन् बिलै प्रभुए के लरिद्। तलेबिस्याँ प्रभुए ल्हागिर लबै के फाक्कर्न आत बिबै ताँ क्हेमैंइ सेइमुँ।
परमेश्वरजी खीए दयाम्हाँयाउँइँले ङिलाइ खीए सेवा लबै के पिंइमुँ। छतसि ङिए सैं खोंयोंइ च्योंब आत।
छतसि ङि सैं च्योंब आल। ङिए ज्युर्बै भों नु-नुइ ह्यालेया ङिए सैं त्हिंइ ह्रोंसे भोंब् ततै ह्याम्।
छतसि ङ्योइ आनारल्ले अरूमैंलाइ ल्होले, तलेबिस्याँ ङ्यो आनारल्ले के लसिन् टिइबिस्याँ ठिक त्हेर ङ्योइ रोमैं योंब्मुँ।
ओ अलि-अङाँमैं, आगुलाइ ल्होबै केमैंर खोंयोंइ आनारद्।
ङ्योए बिश्वास सुरु लब नेरो बिश्वास पूरा लमिंबै येशूलाइ मत्त्रे ङ्ह्योले। खीजी लिउँइँ तखबै सुखा मैंसि म्हिमैंइ खीए आब्रु वालेया तो धोंइ आङ्हाँन्ले क्रूसर्बै थेबै दुःख नोमिंइ। धै तोगो खी परमेश्वरए राजगद्दिए क्योलोउँइँ क्हुँइमुँ।
परमेश्वरजी लोदा सैंदा लमिंबै ताँ क्हेमैंइ म्लेवाइ वा? क्हेमैं खीए प्हसेमैं ग। छतसि खीजी बिइ, “ओ ङए च्ह, छ्याँबै बानि तरिगे बिसि प्रभुजी क्हिलाइ तार झोंल् म्हैमा छेनाले मैंन्, खीजी दण्ड पिंमा सैं च्योंब आलद्।
छतसि ओ परमेश्वरजी त्हाँबै ङिने स्वर्गर्बै हग योंबै अलि अङाँमैं, ङ्योइ बिश्वास लबै ङ्योए खेगि क्रथे येशूलाइ मैंन्।
खीए फिर म्हिमैंइ तब आतब बिसि खीए आब्रु वासेया खीजी चमैंने खि आकिं। खीए फिर दुःख पिंब्मैंलाज्यै या खीजी धम्कि आपिं। बरु छेनाले निसाफ लबै परमेश्वरए फिर खीजी भर थेंइ।
क्हेमैंइ ङए फिर बिश्वास लबइले कति थेबै दुःख तलेया सैदिसि टिइमुँ, झाइले ङए घ्याँर प्रबर आनारइमुँ।