25 पाप लसि तिस्याँदे सुख योंब् भन्दा बरु परमेश्वरए म्हिमैंने दुःख योंसिन् टिब चइ त्हाँइ।
अब्राहामए परमेश्वरए म्हिमैंने बालु अरू ह्रेंमैंए क्रथे मिंथेमैं खागु तइमुँ। तलेबिस्याँ पृथ्बीर्बै म्रुँमैं परमेश्वरए योर्न मुँ; खी बेल्ले थेब मुँ!
अरू क्ल्ह्योजरे हजार त्हिंइमैं थोब् भन्दा क्हिए ह्युमैंर तिगें टिब छ्याँब तम्। दुष्टमैंए तम्बुमैंर टिब् भन्दा बरु ङए परमेश्वरए धिंर रुँबै म्हि तब ङलाइ खोम्।
चए जरा छेनाले सर च्योंल् आयोंबइले ल्हें त्हे समा सोल् आखाँ। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिब् धोंले प्ररिमा तोइ दुःख तबै तोदोंन् च लिउँइँ स्योह्याम्।
“दिलेया अब्राहामइ बिइ, ‘बाबु, क्हिइ मैंन्। क्हिए छ्हर छ्याँ-छ्याँबै सैमैं योंसि क्हिइ सुखले छ्ह थोइ। दिलेया लाजरसइ दुःखै दुःखर्न छ्ह थोइ। दुःख योंलेया चइ परमेश्वर मैंइ, क्हिइ बिस्याँ परमेश्वर खोंयोंइ आमैं, ङम् ङन् ग बिसि टिइ। छतसि तोगो लाजरसइ चुर सुख योंइमुँ, क्हिइ बिस्याँ चर दुःख योंइमुँ।
मिश्रर मुँबै ङए म्हिमैंए दुःख ङइ म्रोंइ, चमैं क्रोबै या ङइ थेइ। छतसि चमैंए दुःखउँइँले फ्रेमिंबर ङ तयुइमुँ। तारे ङइ क्हि मिश्र ह्युलर कुलब्मुँ।’
च्हौ मत्त्रे आङिं, दुःख तलेया ङ्यो सैं तोंम्, तलेबिस्याँ दुःख तस्याँ ङ्योइ दुःख सैदिबै भों योंम् बिब ङ्योइ सेम्।
तलेबिस्याँ खाबइ ख्रीष्टए फिर बिश्वास लइमुँ च म्हि छारा तम्। ओंसोंबै आछ्याँबै सैमैं ताँन् म्हह्याइ, तोन्दोंरि सै छारा तयाल् खाँइमुँ।
क्हेमैंए ल्हागिर दुःखन् योंरिलेया ङ सैं तोंइमुँ, तलेबिस्याँ ख्रीष्टए ज्युए ल्हागिर, खी क्वेंब्मैंए ल्हागिर ङज्यै या नोल् त्हुबै दुःख ङए ज्युर्न नोसि पूरा लम्।
छतसि प्रभुए क्ह्रोंसेंन्बै ताँमैंए ग्वाइ पिंबर फा आपिद्। ङ झेलर मुँबै ताँरै या फा आपिद्। बरु ङ्योए प्रभुउँइँले खबै सैं तोंबै ताँमैं बिप्रमा दुःखन् खलेया सैदिद्।
च ह्याबै त्हिंइमैं मैंन्, परमेश्वरए चारबै ह्वे योंबै लिउँइँ खैबै दुःख योंलेया क्हेमैं बिश्वासर भोंसि तइ टिल।
चमैंलाइ म्हिमैंइ युँमाइ प्रिंसि सैइ, करौंतिइ क्ल्हेइ, सेलाँइ सैवाइ। छले दुःख पिंसि चमैंए सैमैं नोक्सान लवाइ। छतसि चमैं ङ्हाँदु तसि र-क्युए ट्हुबिमैं खिसि क्याइ खैने माइ खेले प्ररिइ।
छतसि परमेश्वरजी ङिरोर भों न्हब् धोंलेन् खीए म्हिमैंए ल्हागिर अझै या भों न्हबै क्ल्ह्यो मुँ।
तलेबिस्याँ ह्रिस खबै म्हिइ परमेश्वरए के छेनाले लल् आखाँ।
क्हेमैं चु पृथ्बीर बेल्ले सयल थोसि सैंर मैंब् धोंले छ्ह थोइमुँ। ख्रो पिंबै त्हिंइर सैबै ल्हागिर छोल्ले न्हथेंबै क्यु धोंले क्हेमैं छोइमुँ।
ओंसों क्हेमैं परमेश्वरए म्हिमैं आतल, दिलेया तिंजोरो क्हेमैं खीए म्हिमैं तइमुँ। ओंसों क्हेमैंइ परमेश्वरए म्हाँया आयोंल, दिलेया तिंजोरो क्हेमैंइ परमेश्वरए म्हाँया योंइमुँ।
चइ खैले सयल लसि सुख योंल, छलेन् चए फिर दुःख नेरो शोक तल् पिंन्। तलेबिस्याँ ‘ङ चुर म्रुँस्यो तसि टिइमुँ। म्हरेस्योलाइ धोंले ङलाइ शोक तरिब् आरे, ङ क्रोब-म्होब खोंयोंइ लल् त्हुरिब् आरे!’ बिसि चइ मैंम्।