1 झाइले याकूबइ ह्रोंसए च्हमैं हुइसि बिइ, “क्हेमैं चुर खागु तद्। तारे पिरु क्हेमैंए फिर तो तखब्मुँ च ङइ बिमिंस्यो।
“ङइ त्हाँबै म्हिमैंलाइ आछुइद्; ङए अगमबक्तामैंलाइ तोइ न्होह्रों आलद्!”
याहवेहलाइ मान लब्मैंने बालु खी बेल्ले क्ह्रिबै थु तम्, धै खीजी फैबै बाछाए ताँमैं चमैंलाइ सेल् पिंम्।
परमेश्वरजी कुल्मिंबै म्रुँ ख्रीष्ट आम्रोंन् समा क्हि आसि बिसि पबित्र प्ल्हजी चने ओंसोंन् था पिंल।
‘नुखबै त्हिंइजरे छ तब्मुँ बिसि परमेश्वरजी बिइमुँ, ङइ ताँन् म्हिमैंए फिर ङए पबित्र प्ल्ह कुल्मिंब्मुँ। धै क्हेमैंए च्ह-च्हमिमैंइ अगमवाणि पोंब्मुँ, क्हेमैंए फ्रेंसिंमैंइ दर्शनमैं म्रोंब्मुँ, धै क्हेमैंए खेब्मैंइ म्होंडा म्होंब्मुँ।
तारे खबै त्हेजरे स्योलिबै ताँ क्वेंसि दुष्टए घ्याँर प्रसि को-कोइ बिश्वास लबन् पिवाब्मुँ बिसि पबित्र प्ल्हजी छेनाले बिमिंइमुँ।
दिलेया तरे लिउँइँ खबै त्हिंइ जरे बेल्ले ङ्हिंन् ङ्हाँबै दुःखए त्हे खब्मुँ, बिब सैंर मैंइ थेंन्।
दिलेया चु नुखबै त्हिंइजरे परमेश्वर खीए च्हउँइँले ङ्योने पोंइमुँ। परमेश्वरजी खीए च्हउँइँलेन् ह्युलर्बै तोन्दोंरि सैमैं बनेइ। धै ह्युलर्बै ताँन् सैए फिर क्ल्हे तबर खीजी खीए च्हलाइन त्हाँइ।
क्हेमैं घ्रिइ-घ्रिने ह्रोंसए अलिने धोंलेन् म्हाँया लरिद्।
च लिउँइँ ङइ धबै दर्शनर स्वर्गर्बै म्रा थोंथेंब् म्रोंइ। धै ङइ ओंसों थेबै कैइ “छुइ कैंडो खो, ङइ क्हिलाइ तारे लिउँइँ तबै ताँमैं उँइँमिंस्यो” बिबै बिगुलए कै ङइ थेइ।