4 दिलेया याकूबइ योसेफए अलि बेन्यामीन आघेंमैंने बालु आकुल। तलेबिस्याँ चलाइ तोइ तयाम् उ ङ्हाँसि याकूब ङ्हिंल।
झाइले चमैंइ बिइ, “ल्हु, ङ्यो ह्रोंसए ल्हागिर सहर घ्रि नेरो स्वर्ग समा फेनेबै नुबै धररा घ्रि बनेसि। ह्रोंसए मिं थेंले। धै ङ्यो पृथ्बीर खनिरै आप्हुँले।”
धै याहवेह परमेश्वरजी बिइ, “ङ्यो धोंलेन् म्हि छ्याँब-आछ्याँब सेल् खाँब् तइमुँ। तारे चइ खोंयोंइ सोल् योंबै सिंधुँर्बै रो टोंसि चल् आयोंरिगे। आस्याँ च खोंयोंन् बिलै सोरिब्मुँ।”
राहेलए च्हमैं योसेफ नेरो बेन्यामीन मुँल।
आबाइ छबिमा योसेफए आघेंमैं च्युउँलो मिश्रर म्ल्ह-नारिमैं किंबर ह्याइ।
दिलेया याकूबइ बिइ, “ङए च्ह क्हेमैंने ह्यारिब् आरे! तलेबिस्याँ चए आघें सियाइ तारे चु घ्रि चैमुँ। छतसि क्हेमैंइ बोम् बिबै क्ल्ह्योर चए फिर तोइ आछ्याँब तखइ बिस्याँ ङ खेब् तसि क्र सारयाबै त्हेर शोकने बालु क्रोंर सथेंनेब्मुँ।”
क्हेमैंए अर्को अलि नेरो बेन्यामीन फ्रेपखबै ल्हागिर च म्हिए उँइँरि तोन्दोंरि सै लल् खाँबै परमेश्वरजी क्हेमैंए फिर ल्हयो खरिगे। ङ प्हसे आरेब् तयाम् बिलेन तरिगे।”
योसेफइ ङ्ह्योमा ह्रोंसए अलि ह्रोंसए आमाइ फिबै च्ह बेन्यामीन म्रोंसि बिइ, “क्हेमैंइ ङने बालु ताँ लबै क्हेमैंए च्योंबै अलि चुन् वा?” धै योसेफइ चने बिइ, “ओ आच्यों, परमेश्वरए दयाम्हाँया क्हिए फिर तरिगे।”