11 ङि सोजो म्हिमैं ग, ङि क्हिए केब्छैंमैं ग, छैं लबर खब्मैं आङिं।”
चइ चमैंने बिइ, “आङिं, क्हेमैं चु ह्युलर तो-तो तरिगे बिसि क्होबर खब् ग।”
छतसि क्हेमैंए न्होंर घ्रि क्हेमैंए अलि किंबर कुलद्। च आखन् समा क्हेमैं झेलर टिल् त्हुम्। छले क्हेमैंए ताँ क्ह्रोंसेंन्बै ङिंब उ आङिं बिसि ङइ ङ्ह्योब्मुँ। क्ह्रोंसेंन्बै आङिंस्याँ फारो म्रुँए मिंर कसम चसि ङ बिमुँ क्हेमैं छैं लब्मैंन् ग।”
क्ह्रोंसेंन्लेन् क्हेमैं सोजो म्हिमैं ग बिस्याँ क्हेमैंए न्होंर घ्रि चु झेलर्न टिद्। धै अरूमैं क्हेमैंए फोदें परवामैं चल् पिंबै ल्हागिर म्ल्ह-नारिमैं बोसि ह्याद्।
दिलेया ‘ङिम् सोजो म्हिमैं ग। ङि छैं लबर खब्मैं आङिं,’ बिसि ङिइ बिइ।
चमैंइ बिइ, “च म्हिइ ङ्योए परवाए बारेर ङ्योएब्-च्वेब् लसि ‘क्हेमैंए आबा सोगोंन् मुँ वा? क्हेमैंल अरू अलि या मुँ वा?’ बिसि ङ्योएइ। छले ङ्योएमा ‘अँ, ङिल अलि घ्रि मुँ,’ बिसि ङिइ बिल् त्हुइ। चइ ‘क्हेमैंए अलि चुर पखो’ बिब्मुँ बिसि ङिइ खैले सेब्दि?”
ह्रोंसन् ह्रब् सेब् प्हैंसि पोंब्मैंइ ह्रोंसए मान म्हैम्, दिलेया खाबइ खी कुल्मिंबै परमेश्वरए मान म्हैमुँ, चन् क्ह्रोंसेंन्बै सैं प्ह्याबै म्हि ग। चइ तो ताँरै या स्योर आतेनाले क्ह्रोंसेंन्बै ताँ पोंम्।
बरु ङि “परमेश्वरए के लबै चेलामैं मुँन” बिब म्हिमैंइ सेरिगे बिसि ङिइ खोंयोंन् बिलै छ्याँबै के लसि उँइँम्। खैतबै दुःखन् तलेया ङिइ सैदिम्।