10 चमैंइ योसेफने बिइ, “ओ चिब, छ आङिं। ङि क्हिए केब्छैंमैं म्ल्ह-नारिमैं किंबर खब् ग। ङि ताँन् म्हि घ्रिए च्हमैं ग।
ह्रें-ह्रेंर्बै म्हिमैं क्हिए केब्छैंमैं तरिगे, चमैंइ क्हि फ्योरिगे। क्हिए आघेंमैं-अलिमैंए फिर क्हि क्ल्हे तरिगे, झाइले क्हिए आमाउँइँले योंबै सन्तानमैं क्हिए ओंसों कुररिगे। क्हिए फिर सराप झोंब्मैं ताँनइ सराप योंरिगे, झाइले क्हिए फिर आशिक पिंब्मैं ताँनइ आशिक योंरिगे।”
इसहाकइ एसावने बिइ, “ओ ठागु, च क्हिए फिर्बै चिब ङइ लमिंल् खाँइ। धै चए ताँन् आघें-अलिमैं या ङइ चए केब्छैंमैं लवाइ। म्रोंर्बै रा-रोमैं नेरो अँगुरए प्हा या ङइ चन् पिंवाँइ। तारे क्हिए ल्हागिर ङइ तोइ आशिक पिंल् आखाँ!”
छबिमा चए आघेंमैंइ चने बिइ, “ङिए फिर क्हिइ ग्याल्स लल् म्हैल् वा? ङिए फिर क्हि क्ल्हे तल् म्हैल् वा?” छतमा चइ म्रोंबै म्होंडए ताँमैंइ लमा आघेंमैं चने बालु बेल्ले ख्रे लबर होंइ।
ङि सोजो म्हिमैं ग, ङि क्हिए केब्छैंमैं ग, छैं लबर खब्मैं आङिं।”
क्हिए केब्छैंमैंए न्होंर खाब्ने च प्ह्येल स्यामुँ च सैवाद्। धै ङि या क्हिए केब्छैंमैं तब्मुँ।”