9 दिलेया च्होंउँइँले खबै प्हसे ह्रोंसल आतब् सेसि चों ङाँर ह्यामा ओनानइ आघेंलै या प्हसे आतरिगे बिसि प्लु सर भ्योंवामल।
चइ छले आछ्याँबै सैंले चु के लब् म्रोंसि याहवेहजी चलाज्यै या सैवाइ।
ह्रिस खबै म्हिने दयाम्हाँया आत; छाबै म्हि तोन्-तोर्न त्होंदो राम्; दिलेया ह्रिस लबै म्हिए ओंसों खाब राल् खमुँ?
तलेबिस्याँ ओंसों ङ्योइ या आमादु, बिब आङिंब, आतबै केर प्रब, सयल लब, आगुए फिर ह्रिस लब, आगुइ ङ्योलाइ हेल लमल, ङ्योज्यै या अरूलाइ हेल लमल।
दिलेया क्हेमैंए सैंर ह्रिस लब, खोंबै सैं मुँइबिस्याँ छाबै ताँर आप्हैंन्। छाबै ताँर थेब प्हैंस्याँ क्हेमैंइ क्ह्रोंसेंन्बै ताँ थोम्।
तलेबिस्याँ म्हिमैंइ आगुए फिर ह्रिस लब, खोंसि ल्हें किंल् म्हैस्याँ चर सैं आक्ह्रिसि म्हिमैंइ दुष्ट केमैं लम्।
“ङ्योए न्होंर परमेश्वरजी थेंमिंबै प्ल्हइ आछ्याँबै सैमैं ङ्योए न्होंर टिब तिफुँइ आसैदि,” बिसि परमेश्वरए छ्वेर बिबै ताँ क्हेमैंइ स्योलि धों ङ्हाँइमुँ वा?
छबिमा नाओमीइ बिइ, “ओ ङए च्हमिमैं, क्हेमैं ङने तले ह्याब? क्हेमैं एयाद्; क्हेमैंए ल्हागिर ङइ धबै च्हमैं फिल् खाँम्मा? आखाँ!
च बाहेक सियाबै म्हिए मिं खोंयोंइ आम्हरिगे बिसि महलोनए प्ह्रेंस्यो मोआबीस्यो रूथने ङइ ब्ह्या लइमुँ। चु सहरर्बै म्हिमैंए मिं प्ह्रिबै खाता नेरो ङ्योए म्हाँजोउँइँले महलोनए मिं खोंयोंइ म्हरिब् आरे बिबै ताँए साँचि या क्हेमैंन् मुँ।”