17 चइ बिइ, “बगालउँइँले ङइ र म्होदो घ्रि पिंस्यो।” चइ बिइ, “क्हिइ च र-म्होदो ङ ङाँर आकुलन् समा क्हिए तो मुँले सै ङने थेंम् उ?”
घ्याँए रेर ह्यासि चइ चने बिइ, “ङ क्हि ङाँर खल् पिंन्।” तलेबिस्याँ चइ ह्रोंसए चों ग बिसि ङो आसेल। “क्हि ङ ङाँर खम् बिस्याँ ङलाइ तो पिंम् दि?” बिसि चइ ङ्योएमा
यहूदाइ बिइ, “ङइ तो सै थेंलेदि?” चइ बिइ, “क्हिए छाप नेरो चए छो धै क्हिए योर्बै चु प्हरे थेंस्याँ तम्।” छबिमा यहूदाइ चने च सैमैं पिंसि चने बालु तइ। च लिउँइँ चउँइँले चइ प्हसे नोइ।
यहूदाइ च च्हमिरिने थेंबै सैमैं च ङाँइले पबै ल्हागिर चए थु अदुल्लामथेंने र-म्होदो घ्रि कुलइ। दिलेया चइ च च्हमिरि आत्हो।
ङो आसेबै म्हिए जमानि टिबै बुद्धि आरेबै म्हिल क्वें या किंथेंन्; धै फ्रें क्ल्योंप्रबै च्हमिरिए ल्हागिर चइ जमानि टिस्याँ चने मुँबै सैमैं बन्दगिर थेंन्।
“च बेमान लबै नाइकेइ छले असामिमैंए छे च्युगुदे लमिंइ बिब् सेसि च क्ल्हेइ नाइके बाठो मुँन बिसि सेइ। तलेबिस्याँ चु ह्युलर्बै म्हिमैंइ ह्रोंसए थुमैंने के लमा चारबै ह्वे योंबै परमेश्वरए सन्तानमैं भन्दा बेल्ले बाठो तम्।