16 घ्याँए रेर ह्यासि चइ चने बिइ, “ङ क्हि ङाँर खल् पिंन्।” तलेबिस्याँ चइ ह्रोंसए चों ग बिसि ङो आसेल। “क्हि ङ ङाँर खम् बिस्याँ ङलाइ तो पिंम् दि?” बिसि चइ ङ्योएमा
चइ लि हुब् म्रोंसि यहूदाइ चलाइ फ्रें क्ल्योंबै च्हमिरि मुँन ङ्हाँइ।
चइ बिइ, “बगालउँइँले ङइ र म्होदो घ्रि पिंस्यो।” चइ बिइ, “क्हिइ च र-म्होदो ङ ङाँर आकुलन् समा क्हिए तो मुँले सै ङने थेंम् उ?”
बिइ, “ङइ येशूलाइ क्हासि क्हेमैंए योर पिंइ बिस्याँ ङलाइ तो पिंमुँ?” छबिमा चमैंइ चाँदिए मुइ सोंच्यु पिंइ।
तलेबिस्याँ ताँन् आछ्याँबै सैमैंए जरन् मारा-मुइए म्हाँया लब् ग। मारा-मुइए लोबइ लमा को-कोइ परमेश्वरए फिर बिश्वास लबन् पिवासि आछ्याँबै घ्याँउँइँ प्रयाइमुँ, धै चमैंए फिर सैदिलै आखाँन् तबै दुःख तइमुँ।