13 च म्हुँइँसर याकूब चर्न टिइ। धै ह्रोंसए आघें एसावलाइ पिंबै ल्हागिर ह्रोंसने मुँबै खेदोमैं फ्रेसि थेंइ:
ङइ क्हिए प्हसेमैं पृथ्बीर्बै त्हुल् धोंलेन् ल्हें लमिंब्मुँ। खाबज्यै त्हुल् च्योल् आखाँ! त्हुल् च्योल् खाँम् बिस्याँ क्हिए प्हसेमैं या च्योल् खाँब्मुँ।
खीजी चलाइ बैरु बोसि बिइ, “मुउँइँ ङ्योद्! मुर्बै मुसारमैं च्योल् खाँम् उ आखाँ? क्हिए प्हसेमैं या मुसारा धोंलेन् ल्हें तब्मुँ।”
चइ ङ्ह्योमा ह्रोंसए ओंसों मुँयुँमैं सों रारिब् म्रोंइ। चमैं म्रोंसि चए तम्बुए म्राउँइँले त्होंसि न्हेह्याइ धै पत्खु तसि चमैंलाइ फ्योइ।
क्हिए प्हसेमैं बडिसि मुर्बै सारमैं नेरो मा ङ्युँइर्बै बालुवा धोंलेन् ल्हें लमिंब्मुँ। क्हिए सन्तानइ खेंमैंए शत्तुरमैंए सहरमैं क्ल्हे लब्मुँ।
ङ्हिब्ब्रा र-म्होदो, र-बुग्या ङ्हिस्यु, क्यु आमा ङ्हिब्ब्रा, क्यु साँडे ङ्हिस्यु,
याकूबइ बिइ, “आङिं, क्हिए म्हाँया ङए फिर मुँस्याँ गार आम्हाँदिल्ले ङए योर्बै क्होल्सैमैं किंमिंन्। तलेबिस्याँ ङए फिर च्हौ थेबै म्हाँया उँइँसि क्हिइ ङलाइ मान लइ। क्ह्रोंसेंन क्हिने त्होल् योंमा परमेश्वर म्रोंब् धोंन् ङ्हाँइ।
“ङइ त्होबै चु बगालए अर्थ तो जा?” बिसि एसावइ याकूबने ङ्योएमा याकूबइ बिइ, “ङए फिर क्हिइ ल्हयो खरिगे बिसि ङइ चु बगालमैं कुल्मिंब् ग।”
च त्हेर योसेफ मिश्रर्बै क्रथे मुँल। ह्युलर्बै ताँन् म्हिमैंने म्ल्ह नारिमैं चुँब या चन् मुँल। छतसि योसेफए आघेंमैं खसि क्र कुरदै चलाइ फ्योइ।
झाइले चमैंए आबाइ चमैंने बिइ, “छ आलै आत बिस्याँ छ लद्: चु ह्युलर्बै छ्याँ-छ्याँबै सैमैं, लिंबै थाँ खबै फोबै छ्युगु, च्हौदे, क्वे खुदु, छ्याँबै मसला, मुर्रा, पेस्ता नेरो बदाम च म्हिए ल्हागिरि क्हेमैंए नेंदोंर झोंसि बोमिंन्।
योसेफ धिंर खबै लिउँइँ चमैंइ खेंमैंइ पखबै क्होल्सैमैं योसेफलाइ पिंसि यो छ्युँ लसि फ्योइ।
घुस पिंबै म्हिल तो के मुँलेया छ्याँब तम्।
थेबै म्हिलाइ त्होबर क्होल्सै बोसि ह्यास्याँ चए घ्याँ खोल्दिम्।
क्रथे मिथेमैंइ ल्होमिरिगे बिसि ल्हें म्हिमैंइ बिन्ति लम्, धै क्होल्सै पिंखबै म्हिल थु ल्हें तम्।
ह्रिस खरिबै म्हिलाइ खाबज्यै आसेल्ले क्होल्सैमैं पिंमा चए ह्रिस म्हम्, धै क्वेंर लोसि पिंबै घुसइ ह्रिस म्हल् लम्।