2 झाइले चए फिर लाबनइ ओंसोंबै धोंले छेन् आलब याकूबइ म्रोंइ।
दिलेया लाबानइ चने बिइ, “याहवेहजी क्हिउँइँले ङए फिर आशिक पिंइमुँ बिब ङइ सेइमुँ। छतसि ङए फिर दयाम्हाँया मुँस्याँ अझै टिमिंन्।
“ङ्योए आबाए तोन्दोंरि सै याकूबइ बोल् खाँइ, धै ङ्योए आबाए ताँन् सैमैंउँइँलेन् चइ च्हौ ल्हें सैमैं योंइमुँ,” बिसि लाबनए च्हमैंइ बिरिब याकूबइ थेइ।
च लिउँइँ याहवेहजी याकूबने बिइ, “क्हिए खेमैं नेरो क्हिए ङ्हेब्-ट्हुब् ङाँर एह्याद्। ङ क्हिने तब्मुँ।”
त्होसि चमैंने बिइ, “क्हेमैंए आबाए सैं ङने ओंसोंबै धों तब ङइ आम्रोंइमुँ। दिलेया ङए आबाए परमेश्वर ङने बालु मुँ।
दिलेया कयिन नेरो चए भेटि म्रोंसि सैं आतों। छतमा कयिन बेल्ले ह्रिस खसि ङ्हो छु लइ।
दिलेया मोशाइ याहवेहने बिइ, “प्रभु, ङ छेनाले पोंबै म्हि आङिं। ओंसों या पोंल् आह्रबन् मुँल, तोगो क्हि पोंबै लिउँज्यै या पोंल् आह्रबन् मुँ, तलेबिस्याँ ङ क्हुदिसि पोंबर क्हैइमुँ।”