1 “ङ्योए आबाए तोन्दोंरि सै याकूबइ बोल् खाँइ, धै ङ्योए आबाए ताँन् सैमैंउँइँलेन् चइ च्हौ ल्हें सैमैं योंइमुँ,” बिसि लाबनए च्हमैंइ बिरिब याकूबइ थेइ।
छले याकूब बेल्ले प्लब तइ। चल र-क्युमैं, सलु, गधामैं या ल्हें तइ केब्छैं-केब्स्योमैं या ल्हें तइ।
झाइले चए फिर लाबनइ ओंसोंबै धोंले छेन् आलब याकूबइ म्रोंइ।
लाबानइ याकूबने बिइ, “चु च्हमिमैं ङए च्हमिमैंन् ग। चु कोलोमैं या ङए क्वेंमैं ग। चु बगालमैं या ङए बगालमैंन् ग। चुर क्हिइ म्रोंबै तोन्दोंरि सै ङलन् ग। दिलेया चु ङए च्हमिमैं नेरो चमैंइ फिबै च्ह-च्हमिमैंए फिर ङइ तो लल् खाँमुँ?
मिश्र ह्युलर ङइ कति थेबै मिं योंइमुँ क्हेमैंइ तो तो म्रोंइमुँ च ताँन् ताँ ङए आबाने खैलसेया बिद्, धै युनन् ङए आबा चुर पइ खो।”
चमैं खबै लिउँइँ हामानइ ह्रोंसए सै न्होरमैं कति मुँ बिबै ताँ, च्ह-च्हमि कति मुँ बिबै ताँ नेरो के लब्मैंए न्होंर म्रुँइ चलाइ खैले ताँन् भन्दा थेबै पदर थेंमिंइ बिबै ताँ चमैंने बिइ।
ओ याहवेह, च म्हिमैंइ चु ह्युलर्बै सै मत्त्रे म्हैम्, क्हिए योजी च म्हिमैं ङाँइँले ङ जोगेमिंन्। क्हिजी खोबै म्हिमैंलाइ बिस्याँ, क्हिजी चल् पिंम्, चमैंए च्ह-च्हमिमैंए ल्हागिरै या तोन्दोंरि योल्ले-ख्युल्ले पिंमुँ, धै खेंमैंए प्हसेमैंए ल्हागिर चमैंइ ल्हें सै न्होर साँथेंइमुँ।
ङ सिंहमैं धों तबै म्हिमैंए म्हाँजोर मुँ; म्हिलाइ नास लबै खेदोमैंने ङ टिल् त्हुइमुँ। चुमैंए स बर्षा नेरो मे धों तब मुँ, चुमैंए ले बेल्ले छ्यारबै क्होज धों तब मुँ।
सैंर न्हुँ आरेस्याँ ज्यु छ्याँब तमुँ, दिलेया आगुए फिर ह्रिस लमा ह्रुइब क्राँयाम्।
ह्रिस खबै म्हिने दयाम्हाँया आत; छाबै म्हि तोन्-तोर्न त्होंदो राम्; दिलेया ह्रिस लबै म्हिए ओंसों खाब राल् खमुँ?
धबै दुष्टइ येशू नुबै कोंर बोसि ह्युलर्बै ताँन् ग्याल्स नेरो चर्बै ताँन् छ्याँबै सैमैं खीने उँइँसि
च म्हि फाक्कर्न ह्रब सेब प्हैंम्, चइ तोइ आह्र, तोइ आसे। छाबै म्हिमैंइ स्योलिबै ताँ घ्रि लाछेंसि प्होंगि मिम्, छाबै ताँमैंउँइँलेन् ह्रिस लब, प्होंगि मिब, आब्रु वाब नेरो आछ्याँबै सैं मैंल् लम्।
तलेबिस्याँ ओंसों ङ्योइ या आमादु, बिब आङिंब, आतबै केर प्रब, सयल लब, आगुए फिर ह्रिस लब, आगुइ ङ्योलाइ हेल लमल, ङ्योज्यै या अरूलाइ हेल लमल।
तलेबिस्याँ छ्वेर छले प्ह्रिइमुँ, “ताँन् म्हिमैं छि धों तब् ग, म्हिए ज्यु कति छ्याँब मुँलेया ट धों तब् ग। छि ङ्योंलोयाम् धै टै या खारयाम्।