1 राहेल ङाँइँले याकूबए प्हसेमैं आत। छतसि राहेलइ ह्रोंसए आनने ह्रिस लबर होंइ। चइ याकूबने “ङलाज्यै प्हसेमैं पिंन्! आपिंस्याँ ङ सियाब्मुँ,” बिइ।
याकूबइ लेआ आखोब् म्रोंसि याहवेहजी चए कोख थोंमिंइ। दिलेया राहेल थरि तइ।
छतमा चए आघेंमैंइ चने ह्रिस लबर होंइ। दिलेया आबाइ बिस्याँ च ताँ सैं न्होंर्न थेंइ।
तम्बुर चमैंइ मोशा नेरो याहवेहए पबित्र म्हि हारूनए फिर ह्रिस लइ।
सैंर न्हुँ आरेस्याँ ज्यु छ्याँब तमुँ, दिलेया आगुए फिर ह्रिस लमा ह्रुइब क्राँयाम्।
क्रों, प्हसे आफिबै च्हमिरि, कारा क्ल्ह्यो नेरो मिइ खोंयोंइ “तइ” आबि।
फरिसीमैंइ छाबै ताँ थेइमुँ बिब् सेसि येशू धबै यहूदीया ह्युल पिसि गालील ह्युलर एह्याइ।
च त्हेर खीए चेलामैं बजारर चबै सैमैं किंबर ह्याल।
क्हेमैं अझै परमेश्वरए फिर बिश्वास आलब्मैं धोंबन् मुँ। तलेबिस्याँ क्हेमैं ह्रों-ह्रोंसए न्होंर्न ह्रिस लब, प्होंगि कैगि लब तसेरो क्हेमैं परमेश्वरए फिर बिश्वास आलब्मैं धोंन् तइ, आङिं वा?
तलेबिस्याँ परमेश्वरउँइँले खबै न्हुँइ लमा क्हेमैंइ आछ्याँबै के लब् पिसि खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंम्। खीए छ्याँबै घ्याँर प्रमा ङ्यो खोंयोंइ पछुत् खल् आत्हु। दिलेया ह्युलउँइँले खबै न्हुँइ बिस्याँ ङ्यो नास लवाम्।
आगुए सैमैं म्रोंसि ह्रिस लब, प्हा ल्हें थुँब, सयल लप्रब, छाबै केमैं ताँन् आछ्याँबै सैंउँइँले खबै केमैं ग। ङइ क्हेमैंलाइ ओंसोंन् लोदा सैंदा लब् धोंले तोगो या बिम्: छाबै केमैं लप्रब्मैं, परमेश्वरए ग्याल्सर्बै हगवाला तरिब् आरे।
तलेबिस्याँ ओंसों ङ्योइ या आमादु, बिब आङिंब, आतबै केर प्रब, सयल लब, आगुए फिर ह्रिस लब, आगुइ ङ्योलाइ हेल लमल, ङ्योज्यै या अरूलाइ हेल लमल।
दिलेया क्हेमैंए सैंर ह्रिस लब, खोंबै सैं मुँइबिस्याँ छाबै ताँर आप्हैंन्। छाबै ताँर थेब प्हैंस्याँ क्हेमैंइ क्ह्रोंसेंन्बै ताँ थोम्।
“ङ्योए न्होंर परमेश्वरजी थेंमिंबै प्ल्हइ आछ्याँबै सैमैं ङ्योए न्होंर टिब तिफुँइ आसैदि,” बिसि परमेश्वरए छ्वेर बिबै ताँ क्हेमैंइ स्योलि धों ङ्हाँइमुँ वा?