18 सइ क्हिए ल्हागिर पुजु नेरो क्ह्रुमैं म्लोमिंब्मुँ धै क्हिइ म्रोंर्बै प्याँ पिंमैं चब्मुँ।
च लिउँइँ खीजी आदमने बिइ, “क्हिइ प्ह्रेंस्योए ताँ थेसि ङइ आचद् बिबै सिंधुँर्बै रो चबइले क्हिइ लमा सइ सराप योंइमुँ। क्हिए छ्ह तिगोंन् दुःखले के लसि चल् त्हुब्मुँ।
क्हि सर आकोंन् समा क्हिए ङ्होर्बै छैब प्ह्युरसि दुःखले कमैंबै कमैं चल् त्हुब्मुँ। क्हि सउँइँलेन् बनेल, क्हि सन् ग, क्हि सिसि सर्न कोंयाब्मुँ।”
क्हिजी क्वें खिब् धोंले चारबै ह्वे पैरेइमुँ, क्हिजी तम्बु धोंले मु टौंदिइमुँ।
“ओ म्हिए प्हसेमैं सर एखो!” बिसि क्हिजी म्हिमैं स त्हुलर कोंमिंम्।
दुष्ट म्हिमैंए घ्याँमैंर पुजु नेरो ङोमैं तम्; ह्रोंसलाइ जोगेबै म्हि च सैमैंउँइँले ह्रेंगो टिम्।
चर खन्तोदोंन् पुजुमैं मुँल, पोलो नेरो नोइ म्रों हुवाल, धै युँमाए गारामैं ताँन् फुयाल।
कोइ प्लुमैं पुजुए ल्होंर तेइ धै पुजुए छ्यारइ लमा च प्लु सैवाइ।
तलेबिस्याँ को-कोइइ तोन्दोंरि सै चल् तम् बिम्, दिलेया बिश्वासर आभोंब्मैंइ से चल् आत बिम्, छतसि चमैंइ ट्हा ट्हु मत्त्रे चम्।
दिलेया चइ पुजु नेरो क्ह्रुमैं म्लोइ बिस्याँ च तो केरै आफे, धै परमेश्वरउँइँले चइ सराप योंल् खाँम्। लिउँइँ च मिर ख्रोंवाम्।