12 आबाइ ङलाइ छुइ बिस्याँ ङ स्योर्गु ग बिसि आबाइ था सेब्मुँ। छतसि आशिक आङिंन ङए फिर सराप ग खब्मुँ।”
चमैं थेब् तसि आघें एसाव बेल्ले छेनाले मेत्हँले ल्हिल् ह्रब तइ। धै याकूब बिस्याँ धिर्न च्याँले टिरिब तइ।
छबिमा एसावइ बिइ, “चए मिं याकूब थेंब ठिकन् मुँन! च बेल्ले स्योर तेबै म्हि ग। तोगो चइ ङने ङ्हिब्ले स्योर तेल् खाँइ। ओंसों चइ ‘च्ह थेबइ योंबै हग’ ङउँइँले किंवाँइ। तोगो या ङइ योंल् त्हुबै आशिक स्योर तेसि बोयान। ओ आबा, ङए ल्हागिर क्हिइ आशिक घ्रि या आथेंइमुँ वा?”
आघेंने बालु क्हिइ लबै केमैं चइ म्लेसि क्हिने ह्रिस खब म्हबै लिउँइँ ङइ क्हि किंबर म्हिमैं कुल्मिंब्मुँ। क्हेमैं ङ्हिं तिंगेंर्न ङउँइँले फ्रेयाब ङइ सैदिल् आखाँ!”
झाइले चइ बिइ, “कनानइ सराप योंरिगे। च ह्रोंसए आघेंमैंए केब्छैंमैंए केब्छैं तब्मुँ।”
ङिइ मानै योंइ, हेलै तइ। छ्याँब मिं योंइ, आछ्याँब मिं योंइ। म्हिमैंइ ङिलाइ स्योर्गु मैंम्, दिलेया ङि क्ह्रोंसेंन्बै ताँ पोंब्मैं ग।
ताँन् आछ्याँबै केमैंउँइँले स्यो तद्।