32 छबिमा च म्हि लाबानने बालु धिंर ह्याइ। झाइले लाबानइ सलुमैंए तिमैं सर थेंसि चमैंलाइ पराल नेरो छिमैं पिंइ। धै चइ अब्राहामए केब्छैं नेरो चने मुँबै म्हिमैं प्हले ख्रुबै क्यु पिंइ।
क्हेमैंए प्हले ख्रुबै ल्हागिर ङ क्यु पखमुँ। क्हेमैं चु सिंधुँ न्होंर्न भों न्हद्।
“ओ चिब्मैं, गार आम्हाँदिल्ले ह्रोंसए केब्छैंए धिंर खसि क्हेमैंए प्हले ख्रुसि चुर्न म्हुँइँस थोदु। धै न्हाँगर युनन् रेसि ह्याद्।” दिलेया चमैंइ बिइ, “मुँरिगे, ङि चु बैरुबै चोकर्न रोम्।”
झाइले केब्छैंए उँइँर चबै सैमैं या थेंमिंइ। दिलेया चइ बिइ, “ओंसों ङए ताँ क्हेमैंने आबिन् समा ङ तोइ आच।” लाबानइ “क्हिए ताँ तो मुँ? ल्हु, बिद्,” बिइ।
ह्रोंसए भान्जा याकूब खबै ताँ था सेसि लाबान चने त्होबर न्हेखइ। धै चने अँखलो ख्वेसि म्वें लसि ह्रोंसए धिंर पखइ। च लिउँइँ याकूबइ लाबानने ताँन् ताँ बिबै लिउँइँ
च म्हिइ चमैं योसेफए धिं न्होंर बोसि खेंमैंए प्हले ख्रुबर क्यु पिंइ, धै चमैंए गधामैं या चबै सैमैं नेरो क्यु पिंइ।
झाइले येशूजी च च्हमिरि ङाँइ तोसि सिमोनने बिइ, “चु च्हमिरिलाइ म्रोंइमुँ वा? ङ क्हिए धिंर खमा क्हिइ प्हले ख्रुबै क्यु या आपिं, दिलेया चुइ खीए मिग्लिइ ङए प्हले ख्रुमिंसि क्रप्होइ फ्योमिंइ।
छाबै म्हरेस्योमैं छ्याँबै के लसि छ्याँबै मिं चल्दिब धै ह्रोंसए च्ह-चमिमैं छेनाले फारब, प्ह्रेंमैंलाज्यै या चब् थुँबर मान लब, थेब् आप्हैंनले बिश्वासीमैंए सेवा लब, दुःख तब्मैंलाइ ल्होब, छाबै छ्याँबै केमैंर सैं पिंब्मैं तल् त्हुम्।