31 छले ह्यामा क्यु खादुए रेर च म्हि रारिब् म्रोंसि लाबानइ बिइ, “ओ याहवेहए आशिक योंबै म्हि, धिं न्होंर खो। तले बैरु रारिल? ङइ क्हिए टिबै क्ल्ह्यो नेरो सलुमैंए क्ल्ह्यो लथेंइमुँ।”
धै चइ बिइ, “ओ चिब्मैं, ङए फिर क्हेमैंए म्हाँया मुँस्याँ क्हिए केब्छैंए तम्बु न्होंर आहोंनले छलेन् आह्यामिंन्।
“ओ चिब्मैं, गार आम्हाँदिल्ले ह्रोंसए केब्छैंए धिंर खसि क्हेमैंए प्हले ख्रुसि चुर्न म्हुँइँस थोदु। धै न्हाँगर युनन् रेसि ह्याद्।” दिलेया चमैंइ बिइ, “मुँरिगे, ङि चु बैरुबै चोकर्न रोम्।”
दिलेया लोतइ चमैंने बेल्ले कर ल्हैदिमा चमैं चने बालु धिंर ह्याइ। धै लोतइ प्लेढा आझोंबै क्हें झोंसि चमैंए उँइँर थेंमिंमा चमैंइ चइ।
तलेबिस्याँ लाबानइ ह्रोंसए अङाँए नखुँर नथ नेरो योर रयाँ खिब म्रोंल। धै च म्हिइ ङने छ बिल बिबै ताँ चए अङाँउँइँले ओंसोंन् थेल। छतसि लाबान च म्हि ङाँर ह्याइ।
छ लस्याँ ङिए फिर क्हिइ आछ्याँब लरिब् आरे। ङिज्यै या ङिए ह्युलउँइँले क्हिलाइ तोइ आलल्ले छेनालेन् कुल्मिंल। क्हि याहवेहए आशिक योंबै म्हि मुँन।”
ह्रोंसए भान्जा याकूब खबै ताँ था सेसि लाबान चने त्होबर न्हेखइ। धै चने अँखलो ख्वेसि म्वें लसि ह्रोंसए धिंर पखइ। च लिउँइँ याकूबइ लाबानने ताँन् ताँ बिबै लिउँइँ
स्वर्क नेरो पृथ्बी बनेबै याहवेहउँइँले क्हेमैंइ आशिक योंरिगे!
घुस पिंबै म्हिल तो के मुँलेया छ्याँब तम्।
थेबै म्हिलाइ त्होबर क्होल्सै बोसि ह्यास्याँ चए घ्याँ खोल्दिम्।
बोहजइ बिइ, “याहवेहजी क्हिए फिर आशिक पिंरिगे। क्हि ढुक्का तद्, क्हिइ स्युमिलाइ लबै म्हाँया भन्दा चु ताँ थेब् मुँ, तलेबिस्याँ प्लब, ङ्हाँब फ्रेंसिमैं खाबने या क्हि आल्हैदि।