18 चइ “तम्, थुँन्” बिसि आतुरल्ले गौरि ह्रोंसए योर थेंसि चलाइ क्यु थुँल् पिंइ।
खाब् च्हमिरिने ङइ ‘क्हिए गौरिउँइँले ङ क्यु थुँल् पिंन्’ बिमुँ, धै चइ ङने ‘अँ अँ थुँन्! ङइ क्हिए सलुमैं या क्यु खासि थुँल् पिंम्,’ बिमुँ, च च्हमिरिन् क्हिए केब्छैं इसहाकए ल्हागिर क्हिजी त्हाँबै प्ह्रेंस्यो तरिगे। छलस्याँ ङए क्ल्हेए फिर क्हिजी ल्हयो खना बिसि ङइ सेब्मुँ।”
“छ बिबै तोदोंन् चइ ह्रोंसए प्हैंदउँइँले गौरि तसि क्यु थुँन् बिइ। धै क्हिए सलुमैंलाज्यै ङइ क्यु थुँल् पिंब्मुँ बिमा ङइ क्यु थुँइ। च लिउँइँ ङए सलुमैंलाज्यै या चइ क्यु थुँल् पिंइ।
च च्हैंब् मैंब् लसि पोंम्, धै छ्याँ-छ्याँबै क्वेंल् खाँबै ताँमैं चइ लोमिंम्।
आखिरि ताँ चु मुँ: क्हेमैं ताँनए सैं घ्रि तद्। अरूए फिर दुःख तमा ल्हयो खद्। घ्रिइ घ्रिलाइ ह्रोंसए अलि-अङाँमैंने धोंले म्हाँया लद्। आगुए फिर ल्हयो खद्, सैं सारो आलद्।