16 दिलेया लोतइ क्हैल् लरिमा याहवेहजी चमैंए फिर ल्हयो खसि स्वर्गदूतमैंइ लोत, चए प्ह्रेंस्यो नेरो च्हमि ङ्हिंए यो क्हासि च क्ल्ह्योउँइँले बैरु पखइ।
मि म्रोबि छेमा च स्वर्गदूतमैंइ लोतने “रेद्, क्हिए प्ह्रेंस्यो नेरो चुर मुँबै क्हिए च्हमि ङ्हिं किंसि ह्याद्। आह्यास्याँ चु क्ल्ह्योर्बै म्हिमैंइ योंबै सजैंर क्हेमैं या नास तयाब्मुँ बिदै युनन् ह्याबर कर ल्हैदिइ।”
ङ्योइ क्हैल् आलस्याँ ङ्यो ङ्हिखे समा ह्याब-खब लल् खाँमल।”
खैले आबाइ ह्रोंसए च्ह च्हमिमैंए फिर ल्हयो खमुँ, छलेन खीलाइ मान लब्मैंए फिर याहवेहजी ल्हयो खम्।
याहवेहए मिं थेब् लद्! याहवेहलाइ धन्यबाद पिंन्, तलेबिस्याँ खीजी ङ्योए फिर ल्हयो खम्, धै खोंयोंइ आनुबै म्हाँया लरिम्!
बिरोध ललेया ह्रोंसए बेल्ले थेबै शक्ति म्रोंरिगे बिसि, खीजी ह्रोंसए मिंए आब्रु जोगेबै ल्हागिर चमैं जोगेमिंइ।
याहवेहलाइ धन्यबाद पिंन्, तलेबिस्याँ खी स्वाब मुँ, खीए म्हाँया खोंयोंन् बिलै तरिम्!
खीजी ह्रोंसए औदिबै केमैं मैंरिल् पिंइमुँ; याहवेहजी ङ्योए फिर ल्हयो खसि दयाम्हाँया लम्।
याहवेहलाइ धन्यबाद पिंन्, तलेबिस्याँ खी स्वाब मुँ, धै खीए खोंयोंइ आनुबै म्हाँया खोंयोंन् बिलै तरिम्।
क्हैल् आलल्ले युन्ले क्हिजी ल्हैदिबै के लबै सैं ङल् मुँ।
याहबेहलाइ धन्यबाद पिंन्, तलेबिस्याँ खी स्वाब मुँ। खीए म्हाँया खोंयोंन् बिलै तरिम्।
दुष्ट म्हिमैंइ ल्हें दुःख योंल् त्हुब्मुँ, दिलेया याहवेहए फिर भर लब्मैंलाइ बिस्याँ खीजी खोंयोंइ आनुबै म्हाँया लसि रक्षा लमुँ।
दिलेया याहवेहजी खीने ङ्हिंब्मैंए छैं लम्; तलेबिस्याँ चमैंइ खीए खोंयोंइ आनुबै म्हाँयाए फिर आशा थेंइमुँ।
छतसि चमैंलाइ सोगों थेंबै ल्हागिर अँङ्गालरै या खीजी चमैंलाइ तोइ सैरै या खाँचो आलमिं।
क्हेमैंए न्होंरि खाबज्यै ह्रिंबै छ्ह सोसि सैं तोंन्ले छ्ह थोल् योंस्याँ तमल ङ्हाँस्याँ,
दिलेया ओ प्रभु, क्हि ल्हयो खब नेरो दयाम्हाँया मुँबै परमेश्वर ग, युनन् ह्रिस आखब, ताँनए फिर खोंयोंइ आनुबै म्हाँया लब नेरो भर लल् खाँब मुँ।
तलेबिस्याँ ओ प्रभु, क्हि स्वाब नेरो क्षमा पिंरिब् मुँ, क्हिए मिं किंब्मैं ताँनलाइ क्हिजी खोंयोंइ आनुबै थेबै म्हाँया लम्।
च लिउँइँ याहवेह चए ओंसोंउँइँले ह्यासि छ बिसि ओरइ, “याहवेह, याहवेह! ङ म्हिमैंए फिर बेल्ले म्हाँया नेरो ल्हयो खबै पइरमेश्वर ग! ङ युनन् ह्रिस आख, थेबै म्हाँया लमुँ, भर पर्दिल् खाँब् मुँ।
ङइ हजार-हजार पुस्ताए फिर आशिक पिंमुँ, धै दुष्ट केमैं, प्होंगि कैगि लब नेरो पापए क्षमा लमिंम्। दिलेया दोषिलाइ खैले बिलेना सजैं पिंमुँ। आबा-आमाइ लबै पापए दण्ड चमैंए च्ह-च्हमिमैं, क्वें-क्वेंमिमैं पुस्ता सों प्लि समा पिंमुँ।”
“दिलेया च बालि रेबै म्हि ह्रेंगोन् रासि ‘ङम् स्वर्गउँइँ ङ्ह्योबै लायकर्बै आरे’ ङ्हाँइ। धै सैं च्योंने लदै ह्रोंसए तिंर ठौदिदै ‘ओ परमेश्वर, ङ पापि म्हि ग। ङए फिर ल्हयो खमिंन्,’ बिइ।
ङ कुल्मिंबै आबाजी ङ ङाँर खबै सैं आपिंइ बिस्याँ खाबै या ङ ङाँर खल् आखाँ। दिलेया ङ ङाँर खब्मैंलाइन ङइ आखिरि त्हिंइर सोगों लमिंब्मुँ।
छले परमेश्वरजी खीजी ल्हयो खदा ङ्हाँब्मैंए फिर ल्हयो खम्, धै सैं सारो लमिंदा ङ्हाँब्मैंलाइ खीजी सैं सारो लम्।
ङ्योए प्रभु येशू ख्रीष्टए परमेश्वर, अथवा खीए आबाजी ङ्योए फिर ल्हयो खसि सैं क्होमिंम्। छतसि खीए मिं खोंयोंन् बिलेया थेब तरिगे।
खीजीन् ङ्योलाइ जोगेमिंइ। ङ्योइ छ्याँबै के लसि छारा छ्ह योंब आङिं, बरु खीए दयाउँइँले पबित्र प्ल्हजी ङ्योलाइ पापउँइँले ख्रुमिंसि छारा छ्ह पिंसि, छारा लमिंइ।
चरै या च ठिम आम्हाँदिबै म्हिमैंइ लबै आछ्याँबै केमैं म्रोंसि लोत बिबै छ्याँबै के लबै म्हि छेरइ। छतसि परमेश्वरजी सदोम सहर नास लमा लोतलाइ जोगेमिंइ।
छले खीजी बिबै ताँ ङिंब्मैंलाइ प्रभुजी दुःखउँइँले जोगेमिंल् खाँम्, धै दुष्टमैंलाइ दण्ड पिंबै ल्हागिर निसाफ लबै त्हिंइ समा खीजी फैथेंल् खाँम्।