12 झाइले च म्हि ङ्हिंइ लोतने बिइ, “क्हिने बालु चुर अरू खाबै मुँ वा? म्हो, च्ह-च्हमिमैं, चु क्ल्ह्योर क्हिने खाबै मुँ बिस्याँ चमैं किंसि चु क्ल्ह्योउँइँले त्होंइ ह्याद्।
झाइले चमैंइ म्रा बैरु मुँबै ताँन् म्हिमैंए मि आम्रोंब् लवाइ। धै च म्हिमैंइ म्रा स्याल् आखाँ।
तलेबिस्याँ ङइ चु क्ल्ह्यो नास लवाम्। चु क्ल्ह्योर्बै म्हिमैंए आछ्याँबै ताँमैं स्वर्गर याहवेह ङाँर फेनेइमुँ। छतसि चु क्ल्ह्यो नास लवाबर खीजी ङि कुल्मिंब् ग।”
च म्हिमैंए ताँ थेसि लोतइ ह्रोंसए च्हमिमैं ब्ह्या लब् बिसि ह्रिथेंबै म्होमैं ङाँर ह्यासि बिइ, “रेद्, चु क्ल्ह्योउँइँले ह्याले। तलेबिस्याँ याहवेहजी चु क्ल्ह्यो नास लवाबर होंइमुँ।” दिलेया म्होमैंइ लोतइ स्योर तेइ ङ्हाँसि आक्वें।
चमैं बैरु पखबै लिउँइँ स्वर्गदूत घ्रिइ बिइ, “क्हेमैंए ज्यु जोगेबर न्हेह्याद्, लिग्याँ तोसि आङ्ह्योद्, धै ब्याँसिर खनिरै आराद्। क्हेमैं आसिरिगे बिसि कोंउँइँ न्हेह्याद्।”
क्हि युन चर न्हेह्याद्, तलेबिस्याँ क्हि चर आफेन् समा ङइ तोइ लल् आखाँ।” (छतसि च नाँसए मिं सोअर थेंइ।)
झाइले याहवेहजी नोआने बिइ, “क्हि नेरो क्हिए परवा क्यु झाज न्होंर ह्याद्। तलेबिस्याँ ङइ चु पृथ्बीर छ्याँबै के लबै म्हि क्हि मत्त्रे म्रोंइमुँ।
चरै या च ठिम आम्हाँदिबै म्हिमैंइ लबै आछ्याँबै केमैं म्रोंसि लोत बिबै छ्याँबै के लबै म्हि छेरइ। छतसि परमेश्वरजी सदोम सहर नास लमा लोतलाइ जोगेमिंइ।
छले खीजी बिबै ताँ ङिंब्मैंलाइ प्रभुजी दुःखउँइँले जोगेमिंल् खाँम्, धै दुष्टमैंलाइ दण्ड पिंबै ल्हागिर निसाफ लबै त्हिंइ समा खीजी फैथेंल् खाँम्।
धबै स्वर्गउँइँले छ बिबै कै ङइ थेइ, “ओ ङए म्हिमैं, खो! च सहरउँइँले त्होंसि चुर खो। चए फिर तखबै थेबै दुःख क्हेमैंइ नोल् आत्हुरिगे चइ लबै पापर चने बालु आप्रद्।