1 च स्वर्गदूतमैं ङ्हिं ङेसर सदोमर युइ। च त्हेर लोत सदोमए मुल म्रार क्हुँरिल। चमैं म्रोंसि लोत चमैंने त्होबर रेइ, धै कुरसि चमैंलाइ फ्योसि बिइ,
तेरहए ताँमैं चुन् ग। अब्राहम, नाहोर नेरो हरानए आबा तेरह मुँल। धै हरानए च्ह लोत मुँल।
अब्राम कनान ह्युलर्न टिइ। लोत बिस्याँ ब्याँसिर्बै सहरजरे टिनेइ। चइ सदोम बिबै सहर समा ह्रोंसए तम्बु टौंउँदिसि टिइ।
झाइले च मुँयुँमैंइ छाइले सदोमउँइँ ङ्ह्योबर होंइ। छतसि अब्राहाम चमैंने बालु दे क्याइ समा घ्याँ तेंबर ह्याइ।
छतसि च मुँयुँमैं ङ्हिं छाइले तसि सदोमउँइँ ह्याइ। अब्राहाम बिस्याँ याहवेहए उँइँर्न रारिइ।
दिलेया धिं न्होंर्बै म्हि ङ्हिंइ लोतलाइ चैंसि धिं न्होंर झोंसि म्रा तोरवाइ।
“ओ चिब्मैं, गार आम्हाँदिल्ले ह्रोंसए केब्छैंए धिंर खसि क्हेमैंए प्हले ख्रुसि चुर्न म्हुँइँस थोदु। धै न्हाँगर युनन् रेसि ह्याद्।” दिलेया चमैंइ बिइ, “मुँरिगे, ङि चु बैरुबै चोकर्न रोम्।”
एप्रोनइ छबिमा अब्राहामइ धबै च ह्युलर्बै म्हिमैंलाइ मान लसि फ्योइ।
झाइले योसेफइ याकूबए क्ह्वेंउँइँले प्हसेमैं स्योवाइ, धै कुरसि आबालाइ फ्योइ।
मुल म्रार खागु तब्मैंइ ङ स्यारम्, धै प्हाइ म्हेरब्मैंइ ङए बारेर क्वे प्रिंम्!
“स्योंम्बै लोतए पलोरै या छान् तल। सदोमथेंमैं चइ-थुँइन मुँल, चुँब्-किंब लसिन् मुँल, बालि-पुलि ल्हैदिसिन् मुँल, धिंमैं बनेसिन् मुँल।
आगुए ह्युलउँइँले खबै ङो आसेबै म्हिमैंलासे या प्ह्रेंमैं धोंले मान लद्, तलेबिस्याँ को-कोइइ छले स्याँ म्हिमैं मान लमा था आसेल्ले स्वर्गदूतमैंए मान लइमुँ।
छतसि बोअज सहरर्बै मुल म्रा ङाँर ह्यासि टिरिबै तिस्याँदे लिउँइँ चमैंलाइ दु:ख सुखर ल्होल् त्हुबै एलीमेलेकए चेंदोर्बै नातो फेबै म्हि च घ्याँन् खइ। चए बारेर बोअजइ ओसोंन् रूथने बिल। चलाइ म्रोंसि “ओ ङए थु, चुर खो,” बिसि बोअजइ चलाइ हुइ। छले हुइमा चै या बोअज ङाँर खसि टिइ।