3 धै चइ बिइ, “ओ चिब्मैं, ङए फिर क्हेमैंए म्हाँया मुँस्याँ क्हिए केब्छैंए तम्बु न्होंर आहोंनले छलेन् आह्यामिंन्।
चइ ङ्ह्योमा ह्रोंसए ओंसों मुँयुँमैं सों रारिब् म्रोंइ। चमैं म्रोंसि चए तम्बुए म्राउँइँले त्होंसि न्हेह्याइ धै पत्खु तसि चमैंलाइ फ्योइ।
क्हेमैंए प्हले ख्रुबै ल्हागिर ङ क्यु पखमुँ। क्हेमैं चु सिंधुँ न्होंर्न भों न्हद्।
छले ह्यामा क्यु खादुए रेर च म्हि रारिब् म्रोंसि लाबानइ बिइ, “ओ याहवेहए आशिक योंबै म्हि, धिं न्होंर खो। तले बैरु रारिल? ङइ क्हिए टिबै क्ल्ह्यो नेरो सलुमैंए क्ल्ह्यो लथेंइमुँ।”
“‘ङने बालु म्ये-क्ल्या, गधा, र-क्यु नेरो केब्छैं-केब्स्योमैं या ल्हें मुँ। छतसि क्हिउँइँले ल्हयो योंब्मुँ बिसि तोगो क्हि ङाँर यो छ्युँ लबर ङइ चु म्हिमैं कुलइमुँ,’ बिसि ङए क्ल्हे एसावने बिमिंन्।”
सैं तोंइ, धै ह्रोंसए धिंर के लब्मैंए न्होंर्बै चिब लमिंइ। ह्रोंसने मुँबै तोन्दोंरि सैए जिम्मा योसेफलाइ पिंइ।