4 “थेद्! ङइ फैबै बाछा क्हिने बालुन् मुँ। क्हि ल्हें ह्रेंमैंए खे तब्मुँ।
ङइ क्हिउँइँले थेबै ह्रें लमिंब्मुँ, धै क्हिलाइ आशिक पिंसि। क्हिए मिं कालिदिब् लमिंब्मुँ, झाइले क्हि आशिकए मुल तब्मुँ।
ङइ क्हिए प्हसेमैं पृथ्बीर्बै त्हुल् धोंलेन् ल्हें लमिंब्मुँ। खाबज्यै त्हुल् च्योल् आखाँ! त्हुल् च्योल् खाँम् बिस्याँ क्हिए प्हसेमैं या च्योल् खाँब्मुँ।
याहवेहए दूतइ धबै चने बिइ, “ङइ क्हिलाइ ल्हें प्हसेमैं पिंब्मुँ। चमैं खाबज्यै च्योल् खाँरिब् आरे।”
क्हिए प्हसेमैं बडिसि मुर्बै सारमैं नेरो मा ङ्युँइर्बै बालुवा धोंलेन् ल्हें लमिंब्मुँ। क्हिए सन्तानइ खेंमैंए शत्तुरमैंए सहरमैं क्ल्हे लब्मुँ।
याहवेहजी चने बिइ, “क्हिए फोर ह्रें ङ्हिं मुँ, क्हिए फोउँइँलेन् चमैं ह्रें ङ्हिं तसि स्यो-स्योले फिब्मुँ। आघें भन्दा अलि भोंब तब्मुँ। धै थेबइ च्योंबए सेवा लब्मुँ।”
तोन्दोंरि सै लल् खाँबै परमेश्वरजी क्हिए फिर आशिक पिंरिगे, धै क्हिइ प्हसेमैं ल्हें योंसि क्हिए सन्तान बेल्ले ल्हें तरिगे। धै क्हि ल्हें ह्रेंमैंए खे तरिगे।
दिलेया क्हिजी ‘क्ह्रोंसेंन ङइ क्हिए तोन्दोंरि सै छ्याँब लमिंब्मुँ, धै क्हिए प्हसेमैं मा ङ्युँइर्बै बलुवा धोंले च्योलै आखाँल्ले ल्हें लमिंब्मुँ,’ बिल।”
परमेश्वरजी चने धबै बिइ, “ङ तोन्दोंरि सै लल् खाँबै परमेश्वर ग। क्हिए सन्तानमैं ल्हें तब्मुँ। क्हिउँइँलेन् ल्हें ह्रेंमैं तखब्मुँ। धै क्हि म्रुँमैंए खे तब्मुँ।
बिमा याकूबइ बिइ, “ङइ सेइमुँ, च्ह, ङइ सेइमुँ। मनश्शेलै या थेबै कुल तब्मुँ। दिलेया चए अलि च भन्दा थेब तब्मुँ। चए अलिए सन्तानमैं बेल्ले थेबै ह्रेंमैं तब्मुँ।”
चमैं आगुए ह्युलर ह्यासि टिबै कनान बिबै ह्युल ङइ चमैंलाइ पिंम् बिसि चमैंने बाछा फैइ।