29 झाइले परमेश्वरजी बिइ, “ङ्ह्योद्! क्हेमैंए चबै सै तरिगे बिसि पृथ्बीर्बै ताँन् प्लु पिंबै धुँमैं नेरो रोर्न प्लु तबै ताँन् सिंधुँमैं ङइ पिंम्।
झाइले खीजी म्हिने बिइ, “बगैंचार्बै ताँन् सिंधुँर्बै रो क्हिइ तोइ आमैंन्ले चस्याँ तम्।
ह्रोंसए ल्हागिर नेरो ताँन् खालर्बै सो प्ह्याबै सैमैंइ चबै ल्हागिर ताँन् खालर्बै चबै सै पसि क्हिने बालु थेंन्।”
चु ताँन् सो प्ह्याबै सैमैं क्हेमैंए चबै सै तब्मुँ। ङइ ओंसों प्याँ पिंमैं पिंब् धोंले चु ताँन् सो प्ह्याबै सैमैं या क्हेमैंलाइ पिंम्।
खीने बालु ङ्हिंब्मैंलाइ खीजी चबै सैमैं जुटेमिंब्मुँ; धै खीजी फैबै बाछा खोंयोंइ मैंरिम्।
स्वर्ग याहवेहलन् ग, दिलेया पृथ्बी बिस्याँ खीजी म्हिमैंलाइ पिंइमुँ।
सो प्ह्याबै तोन्दोंरि सैलाइ खीजी चबै सै पिंम्। खीए म्हाँया खोंयोंन् बिलै तरिम्।
आगुइ क्र ओलै आपिंब्मैंलाइ याहवेहजी ठिक निसाफ लमुँ, खीजी फो ख्रेंब्मैंलाइ चल् पिंमुँ। याहवेहजी कैदिमैं बैरु तेमिंम्,
खेदोमैं नेरो कगए प्हसेमैं ङ्हेमा खीजी चल् पिंमुँ।
पृथ्बी नेरो चर मुँबै तोन्दोंरि सैमैं याहवेहलन् ग, ह्युल नेरो चर टिब्मैं ताँन् खीलन् ग,
ङिलाइ तिंयाँ त्हिंइ ह्रोंसेबै चबै सै पिंनु।
दिलेया खीजी क्हेमैंए फिर ल्हयो खसि स्वर्गउँइँले नाँ कुलसि रा-रोमैं रोबै त्हेर क्हेमैं चल् योंरिगे बिसि ल्हें रोमैं रोमिंइ धै क्हेमैं सैं तोंल् पिंइ। छाबै के लसि क्हेमैंए उँइँर परमेश्वरजी खीए ग्वाइ पिंइँमुँ।”
तलेबिस्याँ म्हि घ्रिइ बिब् धोंले, ‘ङ्यो खीउँइँलेन् सोमुँ, खीउँइँलेन् प्रब-टिब लमुँ, धै खीउँइँलेन् ङ्योइ छ्ह योंम्।’ क्हेमैंए कबिता प्ह्रिबै म्हिमैंज्यै या छान् बिसि प्ह्रिइमुँ: ‘क्ह्रोंसेंन ङ्यो खीए सन्तान्मैं ग।’
छाबै म्हिमैंइ ब्ह्या लल् आत बिम्, धै को-कोइ चबै सै या चल् आत बिम्। दिलेया परमेश्वरजी चु तोन्दोंरि सैमैं चबै ल्हागिर बनेइ। छतसि प्रभुलाइ म्हाँदिब्मैंइ क्ह्रोंसेंन्बै ताँ सेबइले धन्यबाद पिंसि चलेन् तम्।
चु ह्युलर्बै प्लबै म्हिमैंने थेब् आप्हैंन् बिद्, चमैं प्लब् आप्हैंरिगे, आटिक्दिबै सै न्होरर आशा आथेंरिगे, बरु चमैंए आशा ङ्योलाइ चैदिबै सैमैं तोन्दोंरि योल्ले ख्युल्ले पिंबै परमेश्वरए फिर थेंरिगे।