14 परमेश्वरजी धबै बिइ, “मुर त्हिंइ नेरो म्हुँइस फेलबर चारबै सैमैं तरिगे। चमैंइ चाडमैं, त्हिंइमैं, बर्षमैं फेलबै केमैं लरिगे,
ङेसा तइ धै न्हाँग तइ, च सोंरोबै त्हिंइ मुँल।
धै पृथ्बीर मि म्रोंल् लमिंबर च सैमैं मुर तरिगे,” बिमा छान् तयाइ।
“चु पृथ्बी मुरिब्दे, प्लु प्लुब नेरो रो खुबै त्हे, खुँब नेरो ख्वालब सर्ख नेरो बर्ख, त्हिंइ नेरो म्हुँइँस म्हरिब् आरे।”
ङइ न्हाँम्स्योर ह्यार्गों थेंब्मुँ, झाइले ङ नेरो पृथ्बीए म्हाँजोरि च ह्यार्गों बाछाए चिनु तब्मुँ।
क्हिए निसाफमैंइ तो-तो बिइमुँ तिंयाँ समन् छान् तरिइमुँ, तलेबिस्याँ क्हिए ताँ तोंन्दोरिइ म्हाँदिल् त्हुम्।
ओ त्हिंयाँ नेरो लयाँ, खीलाइन थेब् लद्, ओ मुर्बै चारबै मुसारमैं, खीलाइन थेब् लद्!
चमैं खोंयोंन् बिलै तरिगे बिसि खीजी लमिंइ; झाइले खोंयोंइ आम्हबै ठिम चमैंए ल्हागिरि खीजी पिंथेंइ।
हल्लेलूयाह! खीए पबित्र क्ल्ह्योर याहवेह मिं क्वेद्; खीजी बनेबै मु बेल्ले थेब् तब् म्रोंसि खीए शक्तिए बयन लद्!
ङ्योए थेबै चाड सुरु लबर औंसि नेरो पूर्नेर क्यु साँडेए रूँए थुतुरु ह्राद्।
च ङ्ह्योब् लिब्मैंइ बिइ, “यहूदीमैंए म्रुँ तसि फिबै कोलो खनिर मुँ? तलेबिस्याँ खी फिइमुँ बिसि सेल् पिंबै मुसारा ङिइ स्यारउँइँले त्होंब म्रोंइ। छतसि खीलाइ फ्योबर ङि चुर खइमुँ।”
“च दुःख तबै त्हिंइ खाँबै तोदोंन् त्हिंयाँ मिछु खैयाब्मुँ, लयाँ या चाररिब् आरे, धै मुसारमैं या मुउँइँले तेयाब्मुँ। छले मुर मुँबै सैमैं ताँन् लायाब्मुँ।
“च थेबै दुःख तबै लिउँइँ त्हिंयाँ म्हुँइँस छु तयाब्मुँ, धै लयाँए चारबै या म्हह्याब्मुँ।
त्हिंयाँ या चारब म्हयाइ। च त्हेर्न यरूशलेम सहरर्बै मन्दिरर च्योथेंबै पर्दा क्वें या ङ्हिंबाँ फैले म्हाँजोर्न ट्होयाइ।
झाइले च क्यु च्हजजी धबै अर्को छाप फोर्दिब् ङइ म्रोंइ। च लिउँइँ थेबै सयो खइ। त्हिंयाँ म्लोंग्या रुँदो क्वें धोंन् तयाइ। लयाँ को धोंले ओल्ग्या तयाइ।
झाइले अर्को स्वर्गदूतइ थुतुरु ह्रामा त्हिंयाँ, लयाँ नेरो मुसारामैं सोंबाँर तिबाँलाइ ल्हिनेइ धै चमैंए ह्वे सोंबाँर तिबाँ म्हयाइ। छतसि त्हिंयाँ नेरो म्हुँइँसल सोंबाँर्बै तिबाँ मिछु तयाइ।
धै चइ क्रों थोंवाँइ। झाइले थेबै कोदाउँइँले मिखु खब् धोंले च क्रोंउँइँले थेबै मिखु खइ। धै च मिखुइ त्हिंयाँ नेरो मु हुवाइ धै मिछु खैयाइ।