14 ‘ह्याल् आपिंस्याँ चु लार ङइ क्हिए फिर, के लब्मैंए फिर नेरो म्हिमैंए फिर बेल्ले थेबै दुःखमैं कुलब्मुँ। छले पृथ्बीर ङ धोंबै परमेश्वर खाबै आरे बिसि क्हिइ सेब्मुँ।
ओ प्रभु, क्हि धों तब अरू देवतामैं खाबै आरे, क्हिजी लब् धों तबै केमैं अरू खाबज्यै या लल् आखाँ।
“ओ याहवेह, देवतामैं न्होंर क्हि धों तब खाब् मुँ? बेल्ले पबित्र, बेल्ले मान लल् त्हुब, औदिबै के लबर क्हि धों तब खाब् मुँ?
फारोइ “प्हन्हाँग” बिइ। मोशाइ बिइ, “क्हिइ बिब् धोंलेन् तब्मुँ, धै ङिए याहवेह परमेश्वर धोंब अरू खाबै आरे बिसि क्हिइ सेब्मुँ।
छबिमा हारूनइ मिश्रर्बै क्यु मुँबै क्ल्ह्योजरे ह्रोंसए यो स्योंमा प्हद्गोमैं त्होंसि मिश्र ह्युल हुवाइ।
ङइ ह्रोंसए यो स्योंसि क्हि नेरो क्हिए म्हिमैं नल् लवास्याँ क्हि चु पृथ्बीउँइँले नास तयामल,
दिलेया चए फिर तिगेंर्न ल्हें दु:खमैं खसि, रोग, शोक नेरो अँङ्गल् तब्मुँ। झाइले चलाइ मिर ख्रोंवाब्मुँ, तलेबिस्याँ चए निसाफ लबै याहवेह परमेश्वर थेबै शक्ति मुँबै परमेश्वर ग।
चु कितबर्बै तारे तखबै ताँमैं थेब्मैंलाइ ङ यूहन्नाइ बिमुँ: चु ताँमैंए फिर अर्को ताँमैं थप्दिबै म्हिए फिर चु कितबर प्ह्रिबै थेबै दुःखमैं परमेश्वरजी थप्दिमिंब्मुँ।