1 छबिमा याहवेहजी मोशाने बिइ, “थेद्, ङइ फारोए ल्हागिर क्हि परमेश्वर धोंन् लमिंइमुँ, धै क्हिए आघें हारून क्हिए ताँ पोंमिंबै म्हि तब्मुँ।
च म्हिइ चने बिइ, “तम्-तम्। क्हिइ बिबै ताँ ङइ ङिंम्। क्हिइ बिबै नाँस ङइ नास लरिब् आरे।
चमैंए खेबाज्युमैंए उँइँर मिश्र ह्युलर्बै सोअन बिबै सहरए चेप्ला तबै क्ल्ह्योर खीजी औदि-औदिबै केमैं लल।
“क्हेमैं देवतामैं ग!” बिसि ङइ बिल। “क्हेमैं ताँन् भन्दा थेबै परमेश्वरए च्हमैं ग,
सैंर थेंन्, याहवेहजी क्हेमैंए ल्हागिर प्रिबै त्हिंइ पिंइमुँ। छतसि याहवेहजी क्हेमैंए ल्हागिर ट्हुगैंर ङ्हिरोबै क्हें पिंइमुँ। ङिगैंर क्हेमैं ताँन् खनिर मुँ चर्न टिरिद्, खाबै या ह्रोंसए धिंउँइँले बैरु आह्याद्।”
दिलेया परमेश्वरजी खीने बिइ, ‘चमैं खाब् ह्रेंए केब्छैं तसि टिमुँ च ह्रेंलाज्यै या ङइ दण्ड पिंब्मुँ। च लिउँइँ चमैं त्होंखब्मुँ धै चु क्ल्ह्योर्न ङए मिं क्वेब्मुँ।’