12 छबिमा परमेश्वरजी धबै बिइ, “ङ क्हिने बालु तब्मुँ। ङइ क्हिलाइ कुलब् ग बिबै चिनु चु तब्मुँ: क्हिइ च म्हिमैं मिश्रउँइँले तेइ पखमा क्हेमैंइ चु कोंर ङए सेवा लब्मुँ।”
च लिउँइँ याहवेह अब्राम ङाँर म्रोंयुसि चने बिइ, “अब्राम, क्हि आङ्हिंन्, क्हिए ढाल ङन् ग; ङइ क्हिलाइ बेल्ले थेबै इनाम पिंब्मुँ।”
दिलेया अब्रामइ खीने “ओ याहवेह परमेश्वर, ङ चु ह्युलए क्ल्हे तल् योंम् बिसि ङइ खैले सेल् खाँम्?” बिसि ङ्योएइ।
ङ क्हिने बालु तब्मुँ, धै क्हिए फिर आशिक पिंब्मुँ। चु ताँन् ह्युल क्हि नेरो क्हिए सन्तानमैं पिंब्मुँ। क्हिए आबा अब्राहामने बालु फैबै बाछा ङइ पूरा लब्मुँ।
च लिउँइँ याहवेहजी याकूबने बिइ, “क्हिए खेमैं नेरो क्हिए ङ्हेब्-ट्हुब् ङाँर एह्याद्। ङ क्हिने तब्मुँ।”
ओ याहवेह, क्हिजी ङ ल्होमिंइमुँ धै ङए सैं क्होमिंइमुँ। छतसि क्हिजी ङिए फिर छ्याँबन् लम् बिसि ङलाइ चिनु घ्रि उँइँमिंन्, धै ङलाइ आखोब्मैं च चिनु म्रोंसि फापिरिगे।
मोशाए च्हमैं नेरो प्ह्रेंस्यो पसि मोशाए क्यें यित्रो परमेश्वरए कों ङाँर मोशा टिबै क्यु आयोंबै क्ल्ह्योर खइ।
मोशाइ ह्रोंसए क्यें मिद्यानर्बै खेगि यित्रोए र-क्युमैं छरिल। छले छरिमा क्यु आयोंबै क्ल्ह्योए क्योंजा परमेश्वरए कों होरेब बिबै क्ल्ह्यो समन् चइ र-क्युमैं छदै बोइ।
मोशाइ परमेश्वरने बिइ, “ङ इस्राएलीमैं ङाँर ह्यासि चमैंने छले बिमा, ‘क्हेमैंए खेमैंए परमेश्वरजी ङ क्हेमैं ङाँर कुलब् ग।’ बिसि, चमैंइ ‘खीए मिं तो जा?’ बिसि ङ्योएस्याँ ङइ चमैंने तो बिब?”
छबिमा याहवेहजी बिइ, “ङ क्हिने बालुन् ह्याब्मुँ, धै क्हिलाइ भों न्हल् पिंब्मुँ।”
छतसि ह्याद्! क्हि पोंबर ङइ ल्होमिंब्मुँ, क्हिइ तो तो पोंल् त्हुम् चै या ङइ लोमिंब्मुँ।”
क्हिइ चने बालु ताँ लसि चइ बिल् त्हुबै ताँ चने बिद्। क्हेमैं ङ्हिंने बालु ङ तब्मुँ धै क्हेमैंइ तो लल् त्हुम् च ङ लोमिंस्यो।
ङि सोंरोबै घ्याँ ह्यासि क्यु आयोंबै क्ल्ह्योर ह्रोंसए परमेश्वरजी बिब् धोंलेन् खीए ल्हागिर ङिइ ख्रो पिंल् त्हुम्।”
झाइले ङइ क्हेमैंने ल्हैदिबै आलसि आतबै ताँन् केमैं लद् बिसि चमैंलाइ लोमिंन्। थेद्! ह्युल नुयाबै त्हिंइ समा ङ खोंयोंन् बिलै क्हेमैंने बालुन् तब्मुँ।”
झाइले च चेलामैं खन्तोदोंन् ह्यासि खीए ताँ बिप्रइ। प्रभु चमैंने बालु तसि औदिबै चिनुमैं लसि चमैंइ बिबै ताँमैं क्ह्रोंसेंन् ग बिसि उँइँमिंइ।
प्रभुए आशिक ने शक्ति चमैए फिर तबाइले ल्हें ल्हें म्हिइ प्रभु येशूए फिर बिश्वास लसि खी ङाँइ सैं एइ।
दिलेया परमेश्वरजी खीने बिइ, ‘चमैं खाब् ह्रेंए केब्छैं तसि टिमुँ च ह्रेंलाज्यै या ङइ दण्ड पिंब्मुँ। च लिउँइँ चमैं त्होंखब्मुँ धै चु क्ल्ह्योर्न ङए मिं क्वेब्मुँ।’
चु ताँमैं सैंर मैंमा ङ्योइ अझै या तो बिल् खाँम्? परमेश्वरन् ङ्योने बालुन् मुँ बिस्याँ, ङ्योए बिरोधर खाब् तम्?
क्हेमैंइ ल्हें मारा-मुइए लोब आलद्। क्हेमैंने मुँबै सैर्न सन्तोक तइ टिद्। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिइमुँ, “ङइ क्हेमैं खोंयोंइ वाथेंरिब् आरे, ङइ क्हेमैं पिरिब् आरे।”