22 “म्हरेस्यो नेरो आबा आरेब्मैं आलुडिद्।
दिलेया ओ परमेश्वर, क्हिजी दुःख योंब्मैंए दुःख म्रोंमुँ, क्हिजी चमैंए दुःख ह्रोंसए योर्न किंमुँ, दुःख योंब्मैं ताँन् क्हिए प्हलेर्न खमुँ, खाबै आरेब्मैंलाइ ल्होमिंब क्हिन् ग।
याहवेहलाइ मान लब्मैं ताँनए कारग्युले खीजी खीए स्वर्गदूत रुँबर ल्हैदिम्, धै चमैं जोगेमिंम्।
तलेबिस्याँ याहवेहजीन् चमैंए मुद्दा नेमिंब्मुँ, धै चमैंलाइ लुडिब्मैंलाइ याहवेहजी लुडिब्मुँ।
स्योंम् ओंनोंबै युँमा क्योबै साँद आस्योद्, टार-टोरमैंए क्ल्ह्यो न्हें आचब्दिद्।
तलेबिस्याँ चमैंलाइ ल्होमिंबै परमेश्वर बेल्ले भोंब मुँ; क्हिए बिरोधर खीजी चमैंए मुद्दा नेमिंब्मुँ।
[धिक्कार मुँ, शास्त्रिमैं नेरो फरिसीमैं क्हेमैं फिब्लो पार्दिब्मैं! तलेबिस्याँ क्हेमैंइ म्हरेस्योमैंए धिं नाँ लुडिमुँ, धै म्हिमैंइ म्रोंरिगे बिसि ह्रिंग्यो प्राथना लब् प्हैंमुँ। छतसि अरूइ भन्दा क्हेमैंइ थेबै दण्ड योंल् त्हुब्मुँ।]
बरु ङ्योए परमेश्वर आबाजी खोबै केमैं चुन् ग: टार-टोरमैं नेरो म्हरेस्योमैंए दुःखर ल्होमिंब, धै ह्रोंसै या चु ह्युलर्बै पाप केउँइँले ह्रेंगो टिब।