10 “छलेन खाबज्यै ह्रोंसए ङ्हेब्मैंलाइ गदा, क्ल्या, क्यु थेंल् पिंइ, दिलेया च खेदो खाबज्यै आम्रोंल्ले सियालेया, ने म्योंलेया अथवा खाबज्यै ल्हा बोइ बिस्याँ,
दिलेया योसेफइ आङिंसि चने बिइ, “ङ चु धिंर मुँबइले ङए क्ल्हेइ चु धिंर मुँबै तोइ सैलेया न्हुँ आल। चने मुँबै तोन्दोंरि सैमैं या चइ ङए जिम्मार पिंइमुँ।
ह्रोंसए ङ्हेब्मैंए सैमैं ङइ आछुइमुँ बिसि याहवेहए ओंसों कसम चसि चमैं ङ्हिंए न्होंरि आक्ह्रिबै ताँ क्ह्रिरिगे। धै खेदोए क्ल्हेइ च ताँ ङिंरिगे, छलमा ङ्हेब्मैंए सै थेंबै म्हिइ खि फोल् आत्हु।
“क्ल्या, गदा, क्यु, क्वें, तो मुँले म्हह्याबै सैए बारेर खाबज्यै ‘च सै ङल ग’ बिइ बिस्याँ, चमैं ङ्हिंन-ङ्हिंन् निसाफ लबै म्हिमैं ङाँर ह्यारिगे। धै निसाफ लबै म्हिमैंइ दोषि ठर्दिबै म्हिइन ह्रोंसए ङ्हेब्मैंलाइ तिंबाँर ङ्हिंबाँ तेंसि पिंल् त्हुम्।
दिलेया धिं क्ल्हेए सैंर्बै ताँ आक्होसि ल्हें सजैं योंल् त्हुबै के लनाबिलेया चइ च्युगुदे मत्त्रे सजैं योंब्मुँ। परमेश्वरजी ल्हें आशिक पिंब्मैंउँइँले ल्हेंन् ह्रिब्मुँ, छलेन ल्हें सैए जिम्मा पिंब्मैंउँइँले झन ल्हें किंब्मुँ।
छतसि क्हेमैं ह्युलर्बै सै न्होरर भर लल् खाँब आतइ बिस्याँ, स्वर्गर्बै खोंयोंइ आखाँबै सै न्होरए जिम्मा क्हेमैंलाइ खाबइ पिंमुँ?
छतसि तोगो ङइ चु दुःखमैं नोरिइमुँ, दिलेया ङ फापिसि सैं च्योंब् आल। तलेबिस्याँ ङइ खाबै फिर बिश्वास लइमुँ बिब ङइ सेइमुँ, ङलाइ ढुक्का मुँ तो सैमैं ङइ खीने थेंल् पिंइमुँ, च सैमैं खीजी छेनाले थेंमिंम्।