6 दिलेया ङलाइ म्हाँया लब्मैं नेरो ङइ बिबै ताँ ङिंब्मैंए हजार-हजार पुस्ताए फिर ङ ल्हयो खब्मुँ।
दिलेया खीए मान लब्मैं खीजी खोंयोंन् बिलै म्हाँया लरिम्। धै चमैंए च्ह-क्वेंमैं,
ङइ हजार-हजार पुस्ताए फिर आशिक पिंमुँ, धै दुष्ट केमैं, प्होंगि कैगि लब नेरो पापए क्षमा लमिंम्। दिलेया दोषिलाइ खैले बिलेना सजैं पिंमुँ। आबा-आमाइ लबै पापए दण्ड चमैंए च्ह-च्हमिमैं, क्वें-क्वेंमिमैं पुस्ता सों प्लि समा पिंमुँ।”
ओ ङए च्ह, ङइ लोमिंबै ताँमैं आम्लेद्, ङइ बिबै ताँमैं ह्रोंसए खोंर थेंन्।
“क्हेमैंइ ङलाइ म्हाँया लम् बिस्याँ ङइ बिबै ताँमैं या ङिंब्मुँ।
ङइ बिबै ताँ ङिंब्मैं ङलाइ म्हाँया लब्मैं ग। धै ङलाइ म्हाँया लब्मैंने ङए आबाजी म्हाँया लब्मुँ। ङज्यै या चमैंलाइ म्हाँया लब्मुँ, झाइले ङ चमैं ङाँर म्रोंयुब्मुँ।”
परमेश्वरजी ‘पबित्र प्ल्ह पिंब्मुँ’ बिसि फैबै बाछा क्हेमैंए ल्हागिरि, क्हेमैंए सन्तानए ल्हागिरि, नेरो अरू ह्रें-ह्रेंगो मुँबै अरू ह्रेंर्बै म्हिमैंए ल्हागिरि ग। ङ्योए प्रभु परमेश्वरजी हुइब्मैं ताँनए ल्हागिर च बाछा फैइमुँ।”
खैबै दुःख तलेया तोइ आङ्हाँन्ले ढुक्काले टिबै म्हिइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ बिश्वासए जाँच तमा सैदिल् खाँबै म्हिइ लिउँइँ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ। चु छ्ह परमेश्वरजी खीलाइ म्हाँया लब्मैंलाइ पिंम् बिसि बाछा फैइमुँ।
परमेश्वरजी ओंसोंन् ङ्योए फिर म्हाँया लबइले ङ्योज्यै (खी नेरो ङ्योए बिश्वासी अलि-अङाँमैंलाइ) म्हाँया लम्।
ङ्योइ क्ह्रोसेंन्लेन् परमेश्वरलाइ म्हाँया लम् बिस्याँ खीजी बिबै ताँमैं ङ्योइ ङिंम्। धै खीए ताँ म्हाँदिबर ङ्योलाइ ल्हें गारो आरे।
च म्हाँया तो जा बिस्याँ खीजी बिब् धोंले ङ्योइ प्रब् ग। खीजी तो बिइ बिस्याँ क्हेमैंइ सैं न्होंउँइँलेन् म्हाँया लल् त्हम्। च ताँ क्हेमैंइ ओंसों ओनोंन् थेइमुँ।