17 “ह्रोंसए ङ्हेब्मैंए धिं-नाँ, प्ह्रेंस्यो, केब्छैं-केब्स्योमैं, क्ल्या, गदा चए तो सै म्रोंलेया आम्रोद्।”
ङ क्हिए रु घ्रि या जुत्ताए तनि घ्रि या किंरिब् आरे। आस्याँ ‘ङइ लमा अब्राम प्लब् तइ’ बिसि क्हिइ बिब्मुँ।
झाइले च सिंधुँर्बै रो चबर लिंब, ङ्ह्योमा छ्याँब नेरो बुद्धि योंबै ल्हागिर च सिंधुँए रो चल् त्हुमन बिसि च्हमिरिइ मैंइ। छतसि चइ च सिंधुँए रो टोंसि चवाइ, ह्रोंसए प्युँलाज्यै पिंइ, धै प्युँज्यै या चइ।
छलस्याँ चमैंए खेदोमैं नेरो तोन्दोंरि सैमैं ङ्योलन् आत रो वा? छतसि चमैंए ताँ ङ्योइ ङिंले। चमैंए ताँ ङ्योइ ङिंस्याँ चमैं ङ्योने बालुन् टिब्मुँ।”
तलेबिस्याँ दुष्टमैं ह्रोंसए सैंर मैंबै आछ्याँबै ताँर्न प्हैंरिम्, चमैंइ खोंबै म्हिलाइ आशिक पिंम्, धै याहवेहलाइ स्यारम्।
ङए सैंर तोइ सैलैया लोब् आखरिगे बिसि ङए सैंर क्हिए बिबै ताँमैं थेंमिंन्।
ह्रोंसए सैंर आछ्याँबै ताँमैं आमैंन्, तलेबिस्याँ क्हिए सैंइ मैंबै ताँमैंन् क्हिए छ्हर तम्।
आगुए प्ह्रेंस्योने प्रबै म्हि या छान् तम्; दण्ड आयोंन् समा च स्योररिब् आरे।
ङए मुइ ङइ तो लदा ङ्हाँमुँ च लल् आयों रो वा? ङइ ल्हयो खब् म्रोंसि क्हिए मि तले छब?’
दिलेया ङ क्हेमैंने बिमुँ, च्हमिरि घ्रि म्रोंसि चने आछ्याँबै सैंले ङ्ह्योबै म्हिइ ह्रोंसए सैंर चने ब्यभिचार लल् खाँइमुँ!
खीजी धबै चर मुँब्मैंने बिइ, “छेनाले मैंन्, नना ओलिबै लोब् आलद्, तलेबिस्याँ म्हि कति प्ल्होब तनाबिलेया सै न्होरउँइँले क्ह्रोंसेंन्बै छ्ह योंल् आखाँ।”
येशूजी बिबै ताँ थेसि फरिसीमैंइ खीए बिल्लि लइ। तलेबिस्याँ चमैंए ल्हागिर मुइ थेबै सै मुँल।
ङइ खाबलै या मारा, चाँदि नेरो क्वेंए लोब आल।
च क्ल्ह्यो आचुँन् समा क्हिल्नाँ आङिंल् रो वा? धै च क्ल्ह्यो चुँसि योंबै मुइ या क्हिल्नाँ आङिं वा? छाबै के लबै सैं क्हिए खोंर खैले खइ? क्हिइ म्हिमैंने आङिं परमेश्वरने स्योर तेइमुँ।”
मोशाइ प्ह्रिबै ठिममैं न्होंरि “ब्यभिचार आलदु, म्हि आसैदु, आह्योदु, लोब आलदु,” बिबै ताँमैं मुँ। दिलेया “ह्रोंसलाइ धोंले ङ्हेब् ट्हुब्मैंलाज्यै या म्हाँया लद्” बिबै ताँ ङिंस्याँ ठिमर बिबै ताँन् ताँ लब् धोंन् तम्।
छ बिस्याँ ङ्यो तो बिले? ठिमन् पाप वा? कत्ति आङिं! ठिम आरेस्याँ ङइ पाप बिब तो जा बिसि आसेमल, तलेबिस्याँ ठिमइ “लोब आलद्” आबिस्याँ ङइ लोब लब तो जा बिसि आसेमल,
ह्योमैं, लोबिमैं, प्हा ल्हें थुँसि म्हेरब्मैं, ह्रिस लब्मैं, आगुलाइ लुडिब्मैं, खाबज्यै या परमेश्वरउँइँले योंल् त्हुबै आशिक योंल् आखाँ।
क्हेमैं परमेश्वरए म्हिमैं तबइले तारेपिरु खाबज्यै या ब्यभिचार आलद्, आछ्याँबै ताँ पोंब नेरो लोब लबउँइँले स्यो तद्। परमेश्वरए प्हसेमैंइ छाबै ताँमैं लब आङ्हें।
ख्रीष्ट नेरो परमेश्वरए ग्याल्सर ब्यभिचारिमैं, लोबिमैं, आछ्याँबै के लब्मैं खैलसे होंल् आयों बिसि क्हेमैंइ छेनाले सेल् त्हुम्। [अथवा परमेश्वरलाइ आम्हाँदिसेरो चमैंइ खी ङाँइले आशिक आयों।] लोब लबै केमैं परमेश्वरए उँइँर कु पूजा लब् धोंन् ग।
चुमैं लिउँइँ नर्गर नास तब्मुँ, तलेबिस्याँ फोन् चुमैंए देवता ग। धै फापिल् त्हुबै केमैं लल् योंमा चुमैं सैं तोंम। चमैंए सैं खोंयोंइ बिले चु ह्युलर्बै सैमैंर फिरन् तरिम्।
छतसि क्हेमैं ह्युलर्बै सैजरे सैं आह्याद्: फ्रें क्ल्योंब नेरो रण्डिबाजी लसि फोहोरी के आलद्, छाडा आतद्, दुष्ट सैं आप्ह्याब नेरो लोब आलद्। लोब लबम् कु पूजा लब् धों तब् ग।
क्हेमैंइ ल्हें मारा-मुइए लोब आलद्। क्हेमैंने मुँबै सैर्न सन्तोक तइ टिद्। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिइमुँ, “ङइ क्हेमैं खोंयोंइ वाथेंरिब् आरे, ङइ क्हेमैं पिरिब् आरे।”