21 हुइ पखमा मोशा च म्हिने बालु टिल् ङिंइ। धै चइ ह्रोंसए च्हमि सिप्पोरा मोशाने ब्ह्या लमिंइ।
कोलो थेब् तबै लिउँइँ कोलोए आमाइ च कोलो फारोए च्हमि ङाँर बोइ। धै चइ च कोलोलाइ च्ह धोंलेन् न्हरिमा “चुलाइ ङइ क्युउँइँले तेब् ग। छतसि ङइ चुए मिं मोशा थेंम्,” बिइ।
छबिमा चइ ह्रोंसए च्हमिमैंने बिइ, “च खनिर मुँ? क्हेमैंइ च म्हिलाइ तले वाथेंसि खल? ह्याद्, ङ्योने बालु चब् चबर हुइ पखो।”
मोशाइ ह्रोंसए क्यें मिद्यानर्बै खेगि यित्रोए र-क्युमैं छरिल। छले छरिमा क्यु आयोंबै क्ल्ह्योए क्योंजा परमेश्वरए कों होरेब बिबै क्ल्ह्यो समन् चइ र-क्युमैं छदै बोइ।
च लिउँइँ मोशा ह्रोंसए क्यें यित्रो ङाँर एखसि चने बिइ, “यो छ्युँ लम्, मिश्रर मुँबै ङए आघें-अलिमैं सोगों मुँ उ आरे बिसि ङ्ह्योबर ह्याल् पिंन्,” बिमा यित्रोइ मोशाने “तम्, सैं क्होसि ह्याद्!” बिइ।
चए ताँ थेसि मोशा भौदिसि मिद्यान ह्युलर ह्यासि टिइ। चर्न चए च्ह ङ्हिं योंइ।
दिलेया खाबइ ह्रोंसने तो मुँ च सैर्न सन्तोकले परमेश्वरए के लमुँ चन् प्लब् तम्।
पाप लसि तिस्याँदे सुख योंब् भन्दा बरु परमेश्वरए म्हिमैंने दुःख योंसिन् टिब चइ त्हाँइ।
क्हेमैंइ ल्हें मारा-मुइए लोब आलद्। क्हेमैंने मुँबै सैर्न सन्तोक तइ टिद्। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिइमुँ, “ङइ क्हेमैं खोंयोंइ वाथेंरिब् आरे, ङइ क्हेमैं पिरिब् आरे।”
छलेन प्लबै म्हि ङ्हाँदु तयालेया सैं च्योंब् आलरिगे, तलेबिस्याँ म्हि प्ललैया ङ्हाँदु तलैया ट धोंलेन् ङ्योंलोंयाब्मुँ।