20 दिलेया चमैं न्होंरि को-कोइइ मोशाए ताँ सैंर आथे, छतमा चमैंइ ह्रोंसइ चसि ङैब प्हँन्हाँग्धों समा थेंमा चर प्हुँलुँ तसि थाँ नाँबर होंइ। छाब् म्रोंसि मोशा चमैंने ह्रिस खइ।
मोशाइ चमैंने बिइ, “खाबज्यै या च्हौदे ङैसि प्हँन्हाँग्धों समा आथेंन्।”
छले न्हाँग ह्रोंसे चमैं ताँनइ खेंमैंइ चल् खाँब्दे खुइ, त्हिंयाँ चर्केबै लिउँइँ च क्हें युलियामल।
मोशाइ बिब् धोंले चमैंइ ङैबै क्हें न्हाँग समन् थेंमा थाँ या आनाँ, प्हुँलुँ या आत।
“क्हेमैंइ ह्रोंसए ल्हागिर चु पृथ्बीर सै न्होर ल्हें खागु आलद्, तलेबिस्याँ चुर्बै सै न्होरम् प्हुँलुँइ चवाम्, खै खम्, धै ह्योमैंइ धिं फोर्दिसि ह्योवाम्।
छ लब् म्रोंसि येशू ह्रिस खसि चेलामैंने बिइ, “च्योंब कोलोमैं ङ ङाँर खल् पिंन्, चमैंलाइ आक्वेद्, तलेबिस्याँ परमेश्वरए ग्याल्स छाबै कोलोमैंलन् ग।
च म्हिमैंए छाबै सारो सैं म्रोंसि येशूए सैं नसि ह्रिस खइ। धै चर खागु तबै म्हिमैं ङाँइ ङ्ह्योसि च नबै म्हिने “क्हिए यो स्योंन्!” बिमा च म्हिइ यो स्योंइ। धै स्योंबै तोदोंन् चए यो सयाइ।
खीजी धबै चर मुँब्मैंने बिइ, “छेनाले मैंन्, नना ओलिबै लोब् आलद्, तलेबिस्याँ म्हि कति प्ल्होब तनाबिलेया सै न्होरउँइँले क्ह्रोंसेंन्बै छ्ह योंल् आखाँ।”
“छतसि क्हेमैंए सै न्होर चुँसि योंबै मुइ आयोंब्मैं पिंन्। झाइले ह्रोंसए ल्हागिर खोंयोंइ स्योब आतबै नेंदोमैं रोसि नाँस आतबै सै न्होर स्वर्गर साँन्। स्वर्गर थेंबै सै न्होर खोंयोंइ आम्ह, तलेबिस्याँ खाबज्यै ह्योल् आँखाँ, झाइले प्हुँलुँज्यै आच।
ह्रिस खनाबिलेया पाप केमैं आलद्। ह्रिस खलेया त्हिंयाँ लिब् भन्दा ओंसोंन् क्हेमैंए ह्रिस म्हल् त्हुम्।
क्हेमैंइ ल्हें मारा-मुइए लोब आलद्। क्हेमैंने मुँबै सैर्न सन्तोक तइ टिद्। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिइमुँ, “ङइ क्हेमैं खोंयोंइ वाथेंरिब् आरे, ङइ क्हेमैं पिरिब् आरे।”