1 चु ताँ था सेसि मोर्दकैइ ह्रोंसए क्वें ट्होदै नइ ह्रेंग खिसि मेप्रो फोसि थेबै कैले क्रोदै सहरजरे स्युर प्रइ।
चु ताँ थेसि एसाव बेल्ले सैं नसि थेबै कैले क्रोदै “ओ आबा, ङलाज्यै या आशिक पिंन्,” बिइ।
छतमा चइ ह्रोंसए क्वें ट्होवाइ, धै ह्रेंगा खिसि ह्रोंसए च्हए ल्हागिर ल्हें त्हे समा शोक लइ।
च्हमा मर्दकइ म्रुँए दरबारए मुल म्रा समा ह्याइ, तलेबिस्याँ नइ ह्रेंग खिसि खाबै या म्रुँए मुल म्राउँइँले न्होंर होंल् आयोंमल।
छले म्रुँइ कुलबै प्ह्रिछ्या योंबै ताँन् क्ल्ह्योर्बै यहूदीमैं क्रोदै न्हुँ लसि बर्त टिइ, झाइले चमैं नइ ह्रेंगा खिसि मेप्रोए फिर टिइ।
“ओ खोराजीनथेंमैं नेरो बेथसेदाथेंमैं! धिक्कार मुँ क्हेमैं, तलेबिस्याँ क्हेमैं ङाँर लब् धोंबै औदिबै केमैं टुरोस नेरो सिदोन सहरजरे लस्याँ चमैंइ स्योंमन् ह्रेंगा खिसि मेब्ब्रो फोसि खेंमैंइ लबै आछ्याँबै केमैं पिसि परमेश्वरउँइँ सैं एमल।
चु ताँ थेसि कुल्मिंबै चेला चिब्मैं बारनाबास नेरो पावलइ खेंमैंए क्वें ट्होसि ओरदै च म्हिए हुलर न्हेयासि छ बिइ,
दिलेया ङए ग्वाइ पिंब्मैं ङ्हिंलाइ हजार घ्रिसे ङ्हिप्रसे ट्हुच्यु त्हिंइ समा ह्रेंग खिसि ङए ताँ पोंबै भों पिंब्मुँ।”