16 धै दुष्टइ पिबै मि प्हैंइ ह्रोंसलाइ आटबै ल्हागिर खोंयोंन् बिलै परमेश्वरए फिर्बै बिश्वासर भोंब तरिदु।
च लिउँइँ याहवेह अब्राम ङाँर म्रोंयुसि चने बिइ, “अब्राम, क्हि आङ्हिंन्, क्हिए ढाल ङन् ग; ङइ क्हिलाइ बेल्ले थेबै इनाम पिंब्मुँ।”
खीजी क्हिए फिर सिपाइमैंइ छेबै म्ह्रुछु तबै मेमैंइ दण्ड पिंब्मुँ, धै झ्याडिर लुँरिबै मिए राबइ ख्रोंवाब्मुँ।
खीजी ङ्हिंन् ङ्हाँबै हतियारमैं खुथेंइमुँ, धै खीजी मेमैं मिए प्हैं लसि चमैंलाइ ल्हिब्मुँ।
याहवेहए मिं बेल्ले भोंबै धरर धों ग; छतसि ठिक के लब्मैं चर ह्यामा ग्वार योंम्।
क्हेमैंइ पोंबै ताँमैंर ‘ङिंब् मुँस्याँ ङिंबन् बिदु, आङिंब् मुँस्याँ आङिंबन् बिद्।’ चु भन्दा ल्हें दुष्टउँइँले खम्।
ङिइ क्हेमैंलाइ “छाबै बिश्वास ललन् त्हुम्” बिसि कर आल्हैदि, तलेबिस्याँ क्हेमैं ह्रोंसन् बिश्वासर भोंब तइमुँ। बरु क्हेमैंए सैं तोंन् लमिंबै ल्हागिर ङि क्हेमैंने क्ह्रिसि के लबै सैं मुँ।
परमेश्वरए प्ल्हजी बिब क्हेमैंइ ङिंनु।
दिलेया ङ्योम् त्हिंर्बै म्हिमैं तबइले ङ्यो न्ह क्रों मि क्रोंले टिल् त्हुम्। सिपाइमैंइ तिं थोबए ल्हागिर खिबै ढाल धोंले ङ्योए सैं जोगेमिंबै ल्हागिर ङ्योइ बिश्वास नेरो सब् लमिंबै म्हाँया लल् त्हुम्, झाइले क्र जोगेबै ल्हागिर कुबै कुले धोंले ङ्योइ स्वर्गर ह्याबै क्ह्रोंसेंन्बै आशा लल् त्हुम्।