15 छतसि खैले छ्ह थोरिइमुँ सैंर मैंन्, आह्र-आसेबै म्हि धोंब आतद्, बुद्धि मुँबै म्हि धोंलेन् छ्ह थोद्।
छतसि ङ च्हैंब् मैंल् आखाँब नेरो ताँ क्होल् आखाँब् मुँल; क्हिए उँइँर ङ खेदो धोंन् तब् मुँल।
“ङइ बिबै ताँन् ताँ क्हेमैंइ सैंर थेंन्। अरू देवतामैंए मिं या आकिंन्। क्हेमैंए सुँउँइँले देवतामैंए मिं या आकिंन्।
च्हैंब् मैंब् लल् खाँबै म्हिइ ह्रोंसइ लल् त्हुबै केमैं तो जा बिब् सेम्, दिलेया आमादुमैइ लबै केइ ह्रोंसलाइन न्होह्रों लम्।
ताँ आक्होबै म्हि आछ्याँबै के लल् योंमा सैं तोंम्, दिलेया ताँ क्होबै म्हिइ छ्याँबै केमैं लम्।
“ङ्ह्योद्! ङइ क्हेमैं प्याँगुमैंए म्हाँजोर क्यु धोंले कुलरिइमुँ। छतसि क्हेमैं प्हुरि धोंले बाठो, तोंगु धोंले सोजो तसि टिल् त्हुम्।
चमैं न्होंरि ङ्हउँलो बुद्धि मुँब् मुँल, ङ्हउँलो बुद्धि आरेबा मुँल।
ह्रोंसइ तोइ लल् आखाँब् म्रोंसि झन् खैला-बैला तम् उ बिब् मैंसि चइ म्हिमैंए उँइँर क्युइ यो ख्रुसि बिइ, “छबिस्याँ चु म्हि सैबै छ्याब् ङए फिर आल्हैदिरिगे। चलाइ सैबै पापए छ्याब् क्हेमैंए फिर्न खरिगे।”
“ङइ तोइ छ्याब् आरेबै म्हिलाइ धोका पिंसि पाप लइमुँ।” बिमा चमैंइ बिइ, “ङिलाइ तो मतलब? चम् क्हिन् सेद्।”
झाइले येशूजी चने, “चु ताँ खाबलाज्यै या आबिद्। ह्यासि ख्रो पिंबै खेगिने क्हिए ज्यु उँइँन्, ‘क्हि सयना’ बिब म्हिमैंइ सेरिगे बिसि मोशाइ बिब् धोंले भेटि पिंन्।”
च लिउँइँ येशूजी चमैंने बिइ, “ओ, ताँ आक्होबै आम्हादुमैं! क्हेमैंए सैं खैले छले आक्होब् तयाल? अगमबक्तामैंइ बिबै ताँमैं तिफुँइ आक्वें वा!
ओ अलि-अङाँमैं, च्हैंब्-मैंब् लल् त्हुबै केर कोलोमैं धों आतद्। आछ्याँबै केर कोलोमैं धों तद्, दिलेया च्हैंब्-मैंब् लल् त्हुबै केर पाको म्हि धों तद्।
ओ बुद्धि आरेबै गलातीमैं! खाबइ क्हेमैंलाइ म्होंनि झोंइ? येशू ख्रीष्ट क्रूसर च्योवाबै ताँ क्हेमैंने ङिइ छेनाले बिल।
क्हेमैं तले छले बुद्धि आरेब्मैं धों तल? क्हेमैंइ परमेश्वरए पबित्र प्ल्हउँइँले छ्ह थोबै सुरु लसि धबै ह्रोंसए सैंर तो मैंमुँ छान् लप्रसि छ्ह थोल् म्हैम्मा?
ख्रीष्टजी ङ्योए फिर म्हाँया लसि ङ्योए पाप ख्रुबर परमेश्वरए ल्हागिर लिंबै थाँ खबै धुप धों तसि ह्रोंसन् ख्रो तसि ङ्योए ल्हागिर सिमिंइ। छतसि क्हेमैंज्यै या ताँनए फिर म्हाँया लसि परमेश्वरए सैं तोंन् लबै केमैं लसि छ्ह थोल् त्हुम्।
तो मुलेया क्हेमैं ताँन् ह्रोंसलाइ धोंलेन् मुँयुँमैंइ ह्रोंसए प्ह्रेंस्योलाइ म्हाँया लल् त्हुम्, छलेन प्ह्रेंस्योमैंज्यै या ह्रोंसए प्युँलाइ मान लल् त्हुम्।
येशू ख्रीष्टउँइँले खबै सैं तोंबै ताँइ बिब् धोंले छ्ह थोद्। ङ क्हेमैं ङाँर खलै आखलै क्हेमैंए सैं फो घ्रिन् तसि खोंर थेबै बिश्वास लसि सैं तोंबै ताँ म्हिमैंने बिप्रबर भों लइमुँ बिबै ताँ ङइ थेदा ङ्हाँइमुँ।
छतसि च ताँ थेबै त्हिंइ सेरोन् ङिइ क्हेमैंए ल्हागिर प्राथना लब आपिइमुँ। परमेश्वरए पबित्र प्ल्हजी पिंबै बुद्धि नेरो क्होबै सैं योंसि क्हेमैंइ खीजी बिब् धोंले तो के लल् त्हुम् बिसि छेनाले क्होरिगे बिसि ङिइ यो छ्युँ लम्।
येशू ख्रीष्टए फिर बिश्वास आलब्मैंने न्ह क्रों मि क्रोंले प्रद्। धै क्हेमैंइ मौका योंमा प्रभुए सैं तोंन् लबै केमैं लद्।
खाबज्यै क्हेमैंए न्होह्रों लवालेया खि आफोद्, दिलेया बिश्वासीमैंए फिर नेरो अरू म्हिमैंए फिरै या छ्याँबै के लबै सैं मैंन्।
दिलेया प्लदा ङ्हाँब्मैंइ तब आतबर दुःख योंम्, चमैं आङिं-आङिं तबै सैजरे पानेम्, केरै आफेबै छेरन् तबै सै जरे सैं ह्याम्, छाबै सैमैंइ म्हिमैं तोइ आचैन् लवाम्।
छतसि न्ह क्रों मि क्रो तद्, ङ्योने पोंबै परमेश्वरजी बिब ङिंन्। तलेबिस्याँ चु पृथ्बीर्बै म्हि मोशाइ बिबै ताँ इस्राएलीमैंइ थेल् आङिंमा चमैं दण्डउँइँले स्योल् आखाँ बिस्याँ, झन् स्वर्गउँइँले पोंबै परमेश्वरजी बिबै ताँ आङिंब्मैं खैले स्योरल् खाँमुँ?
क्हेमैं न्होंर ह्रब्-सेब नेरो ताँ क्होबै म्हि खाब मुँ? च म्हिइ थेब् आप्हैंन्ले छ्याँबै बानिउँइँले छ्याँबै केमैं लसि उँइँरिगे।
क्हेमैंइ क्ह्रोंसेंन्बै परमेश्वर म्हाँदिसि ह्रोंसलाइ चोखो लबइले, ह्रोंसए आघें अलिलाइ आफेलनाले म्हाँया लद्, धै घ्रिइ घ्रिलाइ सैं न्होंउँइँलेन् म्हाँया लद्,
स्वर्गदूतइ छबिमा ङ चलाइ फ्योबर पद्खु तइ, दिलेया चइ ङने बिइ, “छ आलद्! ङ परमेश्वरए के लबै दूत मत्त्रे ग। ङज्यै या क्हि नेरो क्हिए अलि-अङाँमैं धोंले येशूए ताँ क्वेंम्। परमेश्वरलाइ मत्त्रे फ्योद्।” तलेबिस्याँ येशूजी पिंबै ग्वाइ अगमबक्तामैंइ पोंइ।