11 मिछु खैबर म्हिमैंइ लबै केर आफेबै केमैंउँइँले स्यो तद्, बरु छाबै केमैं ह्वेर पसि आछ्याँब ग बिसि ताँनने उँइँमिंन्।
अबीमेलेकइ साराने बिइ, “क्हिए आघेंलाइ ङइ चाँदिए हजार घ्रि पिंइमुँ। क्हिने बालु मुँबै म्हिमैंए उँइँर क्हिल तोइ छ्याब् आरे बिब चु मुइ प्रमाण तब्मुँ। तारे खाबज्यै या क्हिए फिर आछ्याँब मैंरिब् आरे।”
ठिक के लबै म्हिइ ङलाइ धोंरिगे, छ लमा ङए ल्हागिर म्हाँया लब् धोंन् तब्मुँ, चइ ङ हौदिरिगे, छले हौदिमा ङए क्रए ल्हागिर छ्युगु तब्मुँ। ङए क्रइ च छ्युगु स्योवारिब् आरे। दिलेया आछ्याँबै के लब्मैंए बिरोधर ङइ खोंयोंइ बिलै प्राथना लब्मुँ।
ओ ङए च्ह, पाप लले बिसि पापिमैंइ भाँडेल् म्हैस्याँ,
चमैंइ लबै केए नों चमैंइ योंब्मुँ, धै चमैंए आछ्याँबै केमैंइ लमा खेंमैंन् दुःख तब्मुँ।
लोदा-सैंदाए ताँ आङिंबै म्हि फापिल् त्हुब्मुँ धै दुःख खब्मुँ, दिलेया लोदा सैंदाए ताँ थेबै म्हिइ मान योंब्मुँ।
खैच्हिजिले पोंबै म्हिइ लोदा सैंदा लबै म्हिलाइ आखो; बुद्धि मुँबै म्हिइ पिंबै सल्ला चइ आम्है।
आगुलाइ प्ह्रबै म्हिलाइ कोर्राइ प्रुद्, छलस्याँ ताँ आक्होबै म्हिइ बुद्धिए ताँ लोब्मुँ; ताँ क्होबै म्हिलाइ हौदिद्, छलस्याँ चइ ज्ञान बुद्धिए ताँ झन् क्होब्मुँ।
छेन्ले थेबै म्हिए ल्हागिर बुद्धि मुँबै म्हिइ हौदिबै ताँ निखुर माराए ङ्हेंबै रिङ न्हर खिब् धों तब् ग।
ठिमर्बै ताँ आङिंब्मैंइ दुष्ट म्हिमैंलाइ थेब् लम्; दिलेया ठिमर्बै ताँ ङिंब्मैंइ दुष्ट म्हिमैंए ताँ थोम्।
कतिन् हौदिसेया पोथाँइ आनबै म्हि थाइ आसेल्ले नास तयाम्।
“क्हिए अलिइ क्हिए बिरोधर तोइ आछ्याँबै के लस्याँ, ओंसों च ङाँर ह्यासि क्हेमैं ङ्हिं मत्त्रे मुँमा चइ लबै आछ्याँबै केमैं उँइँमिंन्। धै चइ क्हिए ताँ ङिंस्याँ, क्हिए अलि ह्रोंसलन् तइ।
दिलेया हेरोद म्रुँइ ह्रोंसए अलिए प्ह्रेंस्यो हेरोदियासलाइ प्ह्रेंस्यो लसि थेंब नेरो चइ आछ्याँबै केमैं लबइले यूहन्नाइ चलाइ हौदिल।
चमैं मिछु खैबाउँइँले चारबै व्हेर खरिगे धै दुष्टए शक्तिउँइँले फ्रेसि परमेश्वरउँइँ एरिगे बिसि क्हिइ चमैंए मि थोंमिंन्। छले चमैंइ पापए क्षमा योंब्मुँ धै ङए फिर बिश्वास लसि पबित्र तबै म्हिमैं टिबै क्ल्ह्योर चमैं टिल् योंब्मुँ।’
म्हुँइँस ह्याल् खाँइ, तारे त्हिंयाँ प्रेबर होंइमुँ। छतसि मिछु खैबर लबै केमैं पिवाद्। बरु परमेश्वरए ह्वेर टिसि छ्याँबै के लद्, हत्यारमैं छेसि पापने नेद्।
ओ अलि-अङाँमैं, ङ क्हेमैंने यो छ्युँ लमुँ, भाँडिदिब्मैं नेरो क्हेमैंलाइ लोमिंबै परमेश्वरए ताँए बिरोधर पोंसि आक्ह्रिल् लब्मैंउँइँले न्ह क्रों मि क्रोंले स्योले टिद्।
ओंसों लबै आछ्याँबै केमैं मैंसि क्हेमैं तिंजोरो फापिम्। च केमैं लसि क्हेमैंइ तो योंइ? च केमैं लइरिम् क्हेमैं सिल् त्हुम्।
खाबइ ह्रोंसए आछ्याँबै सैंउँइँले आछ्याँबै इच्छाए केमै लमुँ, च नास तयाब्मुँ, दिलेया खाबइ पबित्र प्ल्हजी बिब् धोंबै केमैं लमुँ, चइ पबित्र प्ल्हउँइँलेन् खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ।
छतसि ह्रोंसलाइ नास लवाबै ओंसोंबै धों तबै आछ्याँबै केमैं लबै बानि ब्योर क्हेमैंइ पिवाद!
(चमैंइ आसेल्ले लबै केमैंए बारेर पोंबै या फा पिन् तबै ताँ ग।)
छतसि छाबै म्हिमैंउँइँले स्यो तद्।
तलेबिस्याँ ख्रीष्टए फिर बिश्वास लब्मैंइ परमेश्वरए चारबै ग्यालसर योंल् त्हुबै सैमैं योंबै हग खीजी क्हेमैंलाइ पिंइमुँ। छतसि परमेश्वर आबालाइ धन्यबाद पिंन्।
तलेबिस्याँ न्हरु च्हुइब्मैं म्हुँइँसर रोमुँ, प्हा थुँब्मैं म्हुँइँसर्न म्हेरम्।
ङिइ चु प्ह्रिछ्यार प्ह्रिबै ताँ खाबै आङिं, च म्हिलाइ छेन्ले ङो सेथेंन्। च फा पिन् तरिगे बिसि चने प्रब-टिब ने पोंब आलद्।
ओ अलि-अङाँमैं, ङ्योए प्रभु येशू ख्रीष्टए मिंर ङिइ क्हेमैंने बिमुँ: ङिइ क्हेमैंने लोमिंबै ताँर आप्रबै प्ल्हेउ अलि-अङाँमैंउँइँले स्योले टिद्।
खोंयोंइ बिलै पाप के लरिब्मैंलाइ ताँन् म्हिमैंए उँइँर हौदिद्। छ लस्याँ अरूमैं या ङ्हिंब्मुँ।
अरूमैंइ लबै आछ्याँबै केमैंर क्हि सामेल् आतद्। छ्याब आयोंरिगे बिसि प्रभुए के लबै ल्हागिर म्हिमैं त्हाँल् त्हुमा आतुर आतद्। ह्रोंसलाइ पबित्र थेंन्।
छाबै म्हिमैं मदि न्होंयाब्मैं नेरो क्ह्रोंसेंन्बै ताँ आक्वेंब्मैं ङाँर ह्यासि प्होंगि लल् म्हैम्, धै परमेश्वरए मिंर के लब् प्हैंसि ङ खैले प्लब् तब् ङ्हे बिसि चमैंइ मैंम्।
चमैंइ सुँइ परमेश्वरलाइ म्हाँदिम् बिम्, दिलेया चमैंए सैंइ परमेश्वरए क्ह्रोंसेंन्बै शक्तिलाइ आक्वें। छाबै म्हिमैंउँइँले स्यो तद्।
प्रभुउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ म्हिमैंने बिप्रद्। खैतबै त्हर्न बिलैया प्रभुउँइँले खबै सैं तोंबै ताँमैं बिब्रें लद्। म्हिमैंलाइ अर्थि बुद्धि पिंन्। चमैंए सैं क्होबै ताँमैं लद्। आतबै ताँमैंर हौदिद् धै म्हिमैंलाइ छेनाले लोदा सैंदा लद्।
चु ताँन् ताँमैं लोमिंन्, हग मुँल्ले लोदा सैंदा लद्, पाप लब्मैंलाइ हौदिद्। धै क्हि फ्रेंसि तना निलेया खाबज्यै या क्हिलाइ म्हि आच्हिन् आलरिगे।
धबै स्वर्गउँइँले छ बिबै कै ङइ थेइ, “ओ ङए म्हिमैं, खो! च सहरउँइँले त्होंसि चुर खो। चए फिर तखबै थेबै दुःख क्हेमैंइ नोल् आत्हुरिगे चइ लबै पापर चने बालु आप्रद्।