14 छतसि ङ च्हि तुँसि परमेश्वर आबालाइ फ्योम्।
खो, क्र कुरसि खीलाइ फ्योले धै ङ्यो बनेबै याहवेहए ओंसों च्हि तुँले!
च लिउँइँ येशू दे क्याइ दने ह्यासि च्हि तुँसि छले प्राथना लइ।
पावलइ च्हौ बिसि च्हि तुँसि चमैंने बालु प्राथना लइ।
च क्ल्ह्योउँइँले ङि प्रबै त्हे तबइले ङि चमैंने फ्रेसि ह्रोंसए घ्याँ क्हामा। चर्बै प्रभुए फिर बिश्वास लब्मैंइ ह्रोंसए परवा, प्हसेमैं ताँन् किंसि ङि सहरए बैरु समन् सबर खइ। धै ङि मा ङ्युँइए छेउर च्हि तुँसि प्राथना लइ, धै चमैंने फ्रेसि
झाइले चइ च्हि तुँसि थेबै कैले ओरसि बिइ, “ओ प्रभु, चु पापए छ्याब चुमैंए फिर आल्हैदिरिगे।” च्हौ बिसि चइ सो पिवाइ।
झाइले पत्रुसइ चमैं ताँन् बैरु कुल्मिंसि च्हि तुँसि परमेश्वरने प्राथना लइ। धै च सिनु ङाँइ तोसि, “तबिता, रेद्!” बिमा चइ मि ङ्ह्योइ, झाइले पत्रुस म्रोंसि रेसि क्हुँइ।
ङ्योए प्रभु येशू ख्रीष्टए परमेश्वर नेरो आबाए मिं थेब् तरिगे! खीजी ङ्योलाइ ख्रीष्टने घ्रिन् लमिंसि पबित्र प्ल्हउँइँले योंबै स्वर्गर्बै ताँन् आशिकमैं पिंइमुँ।
तलेबिस्याँ स्वर्ग नेरो पृथ्बीर मुँबै ताँन् परवामैंलाइ परमेश्वर आबाजीन् बनेसि मिं थेंइमुँ।
छतसि स्वर्गरि, पृथ्बी फिर नेरो पृथ्बी न्होंरि मुँबै ताँन् सो प्ह्याबै सैमैंइ येशूए मिंर च्हि तुँल् त्हुब्मुँ।