6 क्हेमैंइ अरूलाइ खोंयोंइ सैं नल् आलल्ले छ्याँबै सैं मैंसि ताँ पोंल् त्हुम्। धै ताँन् म्हिमैंने खैले जवाफ पिंल् त्हुम् बिसि क्हेमैंइ सेल् खाँम्।
खीए ल्हागिरि क्वे प्रिंन्, खीए मिं थेब् लद्; खीजी लबै औदिबै केमैंए बयन लद्।
क्हिए सुँउँइँले त्होंबै ताँन् ठिममैंए बयन ङइ लमुँ।
म्रुँमैंए उँइँर क्हिजी बिबै ताँमैंए बारेर ङ पोंब्मुँ, धै ङ फापिल् त्हुरिब् आरे।
मुँयुमैंए न्होंर क्हि बेल्ले छ्याँब मुँ; क्हि पोंबरै बेल्ले ह्रब मुँ; तलेबिस्याँ परमेश्वरजी खोंयोंन् बिलै क्हिए फिर आशिक पिंरिम्।
परमेश्वरलाइ मान लब्मैं, ताँन् खसि थेद्, ङए ल्हागिर खीजी लमिंबै केमैं ङलाइ बिल् पिंन्।
ठिक के लबै म्हिइ पोंबै ताँइ ल्हें म्हिलाइ छ्याँब् लम्, दिलेया ज्ञान बुद्धिए ताँ आथेबइले आमादुमैं नास तयाम्।
छ्याँबै सुँइ पोंमा नरिबै सैं या सम्, दिलेया स्योलिबै ताँ पोंबै लेइ सैं नल् लम्।
बुद्धि मुँबै म्हिइ खन्तोदोंन् ज्ञानए ताँ बिप्रम्, आछ्याँबै सैं मुँबै म्हिइ बिस्याँ छ आल।
“क्हेमैं ह्युलर्बै चज ग, दिलेया चजए स्वाद् म्हयाइ बिस्याँ च धबै तोइ स्वाद खल् लब? छाबै चज तो ललेया धबै स्वाद आखा, धै तो केरै आत्हुब तयाम्। छाबै चज बैरु भ्योंवासि म्हिमैंए प्हलेइ प्लेवाब्मुँ।
चज लिंबै सै ग, चए स्वाद् म्हह्याइ बिस्याँ च तोइ लिंन् लब? च केर आफेब तइ। छतसि चज लिंब् तब् धोंले क्हेमैंए न्होंरि क्ह्रिसि टिद्। छले क्हेमैं क्ह्रिसि टिद्।”
ताँन् म्हिमैंइ “चुम् स्वाबै म्हि मुँन!” बिसि खीए छ्याँबै बयन लइ, धै खीजी पोंबै सैं तोंबै छ्याँबै ताँमैं थेसि चमैं ताँन् प्लेटोयाइ। धै “चुम् योसेफए च्ह आङिं वा?” बिसि चमैंइ बिइ।
आछ्याँबै ताँ क्हेमैंए सुँउँइँले आत्होंरिगे, बरु थेब्मैंलाइ आशिक खल्ले आगुलाइ छ्याँबै घ्याँर डोरेबै छ्याँबै ताँमैं मत्त्रे पोंब्रें लद्।
ख्रीष्टउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ क्हेमैंए सैं न्होंर थेंन्। बेल्ले बुद्धि मुँल्ले घ्रिइ घ्रिलाइ लोमिंसि अर्थि पिंन्। खों न्होंउँइँले धन्यबाद पिंसि परमेश्वरए मिं क्वेबै ल्हागिर भजन, क्वेमैं नेरो पबित्र प्ल्हजी पिंबै क्वेमैं प्रिंसि सैं न्होंउँइँले खीए मिं क्वेद्।
बरु ह्रोंसए सैं न्होंरि ख्रीष्टलाइ “प्रभु” मैंसि खीए सेवा छेनाले लद्। खाबज्यै या “क्हेमैंइ ख्रीष्टए फिर बिश्वास लसि तो योंम्?” बिसि ङ्योएस्याँ छ्याँबै सुँले ह्रिस आखल्ले ज्वाफ पिंबर खोंयोंइ बिले तयार तद्।