1 ओ क्ल्हेमैं, क्हेमैंलै या स्वर्गर क्ल्हे मुँ बिब् सेसि क्हेमैंइ ठिकले नेरो छेनाले केब्छैंमैं के ल्हैदिद्।
छतसि चइ चमैंने बिइ, ‘क्हेमैं या ङए म्रोंर के लबर ह्याद्। क्हेमैंइ योंल् त्हुबै नों सै ङइ पिंस्यो।’
“दिलेया च चिब म्रुँ तसि एखबै तोदोंन् ह्रोंसइ मुइ पिंथेंबै के लबै म्हिमैं खी ङाँर हुइबर ल्हैदिइ। झाइले छों लसि चमैंइ कति कमदिइ बिसि क्होल् म्हैइ।
अरूए फिर ल्हयो आखबै म्हिए फिर परमेश्वरज्यै या ल्हयो खरिब् आरे। दिलेया अरूए फिर ल्हयो खइ बिस्याँ, परमेश्वरजी निसाफ लमा क्हेमैं फिरै या ल्हयो खमिंब्मुँ।
म्रोंर के लबै म्रोंमैंलाइ पिंल् त्हुबै नों सै क्हेमैंइ आपिंइमुँ। च नों सैइ क्हेमैंए फिर छ्याब् ल्हैदिइमुँ। ताँन् भन्दा थेबै भों मुँबै परमेश्वरजी क्हेमैंए म्रोंमैंए सैं क्रोब थेल् खाँइमुँ।
चमैंइ क्यु च्हजए बिरोधर ल्हडें लब्मुँ। दिलेया क्यु च्हज नेरो खीजी हुइसि त्हाँबै बिश्वास लबै म्हिमैंइ चमैंलाइ ट्होवाब्मुँ, तलेबिस्याँ खी प्रभुमैंए फिर्बै प्रभु नेरो म्रुँमैंए फिर्बै म्रुँ ग।”
खीए क्वें नेरो प्हाँर “प्रभुमैंए फिर्बै प्रभु, झाइले म्रुँमैंए फिर्बै म्रुँ,” बिबै मिं प्ह्रिल।