2 छतसि क्हेमैंए सैं चु पृथ्बीर्बै सैर आल्हैदिद्, स्वर्गर मुँबै सैमैं म्हैद्।
धुदिबै केर भर आतद् धै ह्योबै सैर थेब् आप्हैंन्; क्हिए सै न्होर ल्हें तलेया चए फिर भर आथेंन्।
“चइ ङने म्हाँया लबइले ङइ चए दुःखउँइँले फ्रेमिंब्मुँ, चइ ङए मिं किंइमुँ, छतसि ङइ चए रक्षा लब्मुँ।
तिस्याँदे ल्हागिर सै न्होर योंम्; दिलेया नुयाम्, तलेबिस्याँ चल प्ह्यामैं प्ह्यामुँ धै क्रोवे धोंले मुउँइँ प्हुरयाम्।
दिलेया खीजी पत्रुसने बिइ, “ओ दुष्ट, ङ ङाँइँले स्योह्याद्। क्हि ङ प्रल् त्हुबै घ्याँरि पुजु तइमुँ, तलेबिस्याँ क्हिए चु ताँ म्हिए ताँ ग, परमेश्वरउँइँले खब आङिं।”
“क्हेमैंइ ह्रोंसए ल्हागिर चु पृथ्बीर सै न्होर ल्हें खागु आलद्, तलेबिस्याँ चुर्बै सै न्होरम् प्हुँलुँइ चवाम्, खै खम्, धै ह्योमैंइ धिं फोर्दिसि ह्योवाम्।
खीजी धबै चर मुँब्मैंने बिइ, “छेनाले मैंन्, नना ओलिबै लोब् आलद्, तलेबिस्याँ म्हि कति प्ल्होब तनाबिलेया सै न्होरउँइँले क्ह्रोंसेंन्बै छ्ह योंल् आखाँ।”
छतसि क्हेमैं ह्युलर्बै सै न्होरर भर लल् खाँब आतइ बिस्याँ, स्वर्गर्बै खोंयोंइ आखाँबै सै न्होरए जिम्मा क्हेमैंलाइ खाबइ पिंमुँ?
ङए सैं ङ्हिरि तइमुँ। चु ङ्हिरोबै छ्ह पिसि ख्रीष्टने बालु टिब ङए थेबै सैं मुँ, ङए ल्हागिरि च ताँ बेल्ले छ्याँब तमल।
क्हेमैं ख्रीष्टने बालुन् सोगों तसि रेइमुँ! छतसि स्वर्गर्बै सैमैं म्हैद्। स्वर्गर परमेश्वरए क्योलोउँइँ ख्रीष्ट येशू टिइमुँ।
छतसि क्हेमैं ह्युलर्बै सैजरे सैं आह्याद्: फ्रें क्ल्योंब नेरो रण्डिबाजी लसि फोहोरी के आलद्, छाडा आतद्, दुष्ट सैं आप्ह्याब नेरो लोब आलद्। लोब लबम् कु पूजा लब् धों तब् ग।