21 “चु सै छेल् आत,” “फलना सै चल् आत,” “चने छुइल् आत,” बिबै ताँमैंए लिलि तले प्ररिमुँ?
दिलेया ‘बगैंचाए म्हाँजोर मुँबै सिंधुँर्बै रो बिस्याँ क्हेमैंइ आचद्, आछुइद्। आस्याँ क्हेमैं सियाब्मुँ,’ बिसि परमेश्वरजी ङिने बिइमुँ।”
छतसि याहवेहजी छ बिइमुँ: “क्हेमैं च आछ्याँबै म्हिमैंए म्हाँजोउँइँले त्होंइ खो, क्हेमैं चमैं ङाँइले स्यो तल् त्हुम्। पापर च्होवाबै सैमैं आछुइद्, झाइले ङइ क्हेमैं ङ ङाँर खल् पिंस्यो।
छतसि ख्रीष्टने बालुन् क्हेमैं सिसि चु ह्युल ग्याल्स ओलेबै मोंमैंउँइँले फ्रेइ। छतमा चु ह्युलर्बै म्हिमैंइ धोंले “चु लल् तम्, च लल् आत” बिसि क्हेमैंइ तले छ्ह थोरिमुँ?
(च ताँन् सै चसि थुँसि म्हयाब् ग।) तलेबिस्याँ च म्हिमैंइ लबै छ्यामैं नेरो चमैंइ लोमिंबै ताँ मत्त्रे ग।
छाबै म्हिमैंइ ब्ह्या लल् आत बिम्, धै को-कोइ चबै सै या चल् आत बिम्। दिलेया परमेश्वरजी चु तोन्दोंरि सैमैं चबै ल्हागिर बनेइ। छतसि प्रभुलाइ म्हाँदिब्मैंइ क्ह्रोंसेंन्बै ताँ सेबइले धन्यबाद पिंसि चलेन् तम्।