26 “प्हँन्हाँग्धों चमैं खें-खेंमैंए न्होंर्न प्होंरिबै त्हेर मोशा खसि चमैंलाइ क्ह्रिमिंबै सैं लसि बिइ, ‘ओ आघें-अलिमैं, क्हेमैंम् त्येमैं फोमैं तसेया क्हेमैं तले आक्ह्रिल?’
छतमा अब्रामइ लोतने बिइ, “ङ्यो ह्रोंसए म्हिमैं ग। छतसि ङ्यो नेरो ङ्योए प्ह्रोंछैंमैं न्होंरि प्होंगि आतबै ल्हागिर
छले चइ ह्रोंसए आघें-अलिमैं कुलमा “क्हेमैं घ्याँर प्होंब नेब आलद् ओ,” बिइ।
थेद्, आघें-अलिमैं क्ह्रिसि टिब बेल्ले छ्याँबै सैं तोंबै ताँ ग!
कारग्युले नुबै गारा झोंबै सहर ट्होब् भन्दा सैं नबै अलिलाइ वाँब झन् गारो तम्, धै अलिने प्होंब जिगल्सि झोंसि म्रा तोरब् धोंन् ग।
येशूजी म्हिए हुल छाइले कुलमा चेलामैंने “डुँङ्गार क्रेसि ङ भन्दा ओंसों क्योंजा ह्यारिद्,” बिसि ल्हैदिइ।
‘परमेश्वरजी ङए योउँइँले चमैं जोगेमिंब्मुँ बिब ङए म्हिमैंइ क्होब्मुँ’ बिसि चए सैंर मैंल। दिलेया चमैंइ च ताँ आक्हो।
क्हेमैं येशू ख्रीष्टने घ्रिन् तबइले सैं क्होल् लमिंबै भों, म्हाँया, पबित्र प्ल्हए संगति नेरो ल्हयो क्हेमैंने मुँ।
ह्रोंसए फायदाए ल्हागिर मत्त्रे तोइ आलद्। तोन् तोर्न थेब प्हैंदै तोइ आलद्, बरु ह्रोंसन् च्योंने तसि घ्रिइ घ्रिलाइ ह्रोंस भन्दा थेब् मैंन्।