39 दिलेया चु के परमेश्वरउँइँले तब् ग बिस्याँ क्हेमैंइ चु म्हिमैंने ‘चु के आलद्’ बिल् आखाँ। आस्याँ क्हेमैं या परमेश्वरए बिरोधर राब्मैं तब्मुँ।”
च लिउँइँ लाबान नेरो बतूएलइ बिइ, “चु ताँ याहवेहउँइँलेन् तब् ग। छतसि ङि क्हिने छ्याँब आछ्याँब तोइ बिल् आखाँ।
याहवेहए बिरोधर म्हिए ज्ञान बुद्धि, चाँजोमैं नेरो खैतबै सल्ला केर आफे।
छतसि ङइ क्हिलाइ पत्रुस बिम्। ङए चर्च ङ च पाराए फिर बनेब्मुँ, धै नर्गर्बै म्रामैंइ च चर्चए फिर ट्होल् खाँरिब् आरे।
तलेबिस्याँ ङइ क्हेमैंलाइ छाबै ज्ञान बुद्धिए ताँ पोंल् पिंब्मुँ, च ताँ पोंमा चमैंइ क्हेमैंए ताँए ज्वाफ पिंल् खाँरिब् आरे, क्हेमैंए ताँ थोल् खाँरिब् आरे।
ङ्योइ प्रभु येशू ख्रीष्टए फिर बिश्वास लमा परमेश्वरजी ङ्योलाइ खैबै बरदान पिंल, चमैंलाज्यै या छाबन् बरदान पिंसेरो ङइ परमेश्वरने ‘आपिंन्’ बिब ङ खाब् जा?”
चर थेबै खैला-बैला तमा फरिसीमैं न्होंर्बै को-कोइ शास्त्रिमैंइ रेसि “चु म्हिने ङिइ तोइ दोष आयों। प्ल्ह नेरो स्वर्गदूतइ चुने पोंइ बिस्याँ तो तइ दि?” बिइ।
दिलेया पबित्र प्ल्हजी स्तिफनसलाइ बुद्धि पिंबइले चइ पोंबै ताँ चमैंइ थोल् आखाँल।
“ओ, आच्योबै म्हिमैं, सारो सैं प्ह्याब्मैं नेरो न्ह आथेब्मैं! क्हेमैंइ खोंयोंन् बिलै पबित्र प्ल्हए बिरोध लइमुँ। क्हेमैंए खेमैंइ लब् धोंले क्हेमैंज्यै या छान् लइमुँ।
चइ बिइ, “प्रभु, क्हि खाब् जा?” छबिमा खीजी बिइ, “ङ क्हिइ ह्रुगुदिरिबै येशू ग।
तलेबिस्याँ परमेश्वरउँइँले खबै ताँ म्हिमैंइ “बुद्धि आरेब्” धों ङ्हाँलेया च ताँ म्हिमैंए “बुद्धि” भन्दा झन् ल्हें ज्ञान मुँबै ताँ ग, झाइले परमेश्वरउँइँले खबै ताँ म्हिमैंइ “तोन् तोबै” ङ्हाँलेया च ताँ म्हिमैंए भों भन्दा झन् ल्हें भोंब मुँ।
क्हेमैंइ छाबै ताँ क्होसे या अझै प्रभुलाइ ह्रिस खल् लब् वा? प्रभु भन्दा ङ्यो भोंब मुँ ङ्हाँइमुँ वा?