16 “तारे ङ्योइ चु म्हिमैं खै लले? क्ह्रोंसेंन्ले चुमैंउँइँले औदिबै चिनु तइमुँ बिसि यरूशलेमर टिब्मैं ताँनइ सेल् खाँइ। छतसि ङ्योइ चु आङिं बिल् आखाँ।
“चमैंइ बिइ, ‘खोइ, खाबज्यै या केर आल्हैदि। तो लब?’ “चइ चमैंने बिइ, ‘छ बिस्याँ क्हेमैं या ङए म्रोंर के लबर ह्याद्।’
च त्हेर आछ्याँबै मिं चल्दिबै बारब्बा बिबै म्हि घ्रि झेलर मुँल।
तलेबिस्याँ ङइ क्हेमैंलाइ छाबै ज्ञान बुद्धिए ताँ पोंल् पिंब्मुँ, च ताँ पोंमा चमैंइ क्हेमैंए ताँए ज्वाफ पिंल् खाँरिब् आरे, क्हेमैंए ताँ थोल् खाँरिब् आरे।
छलेन खीजी चु औदिबै के लइमुँ बिब् थेसि म्हिए हुल खीने त्होबर खल।
दिलेया पबित्र प्ल्हजी स्तिफनसलाइ बुद्धि पिंबइले चइ पोंबै ताँ चमैंइ थोल् आखाँल।