7 छ बिसि पत्रुसइ चए क्योलो योर क्हासि रेमिंबै तोंदोंन् चए प्हलेमैं नेरो च्हि गाँठोजरे भों खइ।
येशू च नबै म्हि मुँबै क्ल्ह्योर ह्यासि चए यो क्हासि रेमिंइ। च तोदोंन् चए जर सयाइ। धै चइ खेंमैंए ल्हागिर चब् लबर होंइ।
झाइले कोलोए यो क्हासि खीजी बिइ, “तालिता कूमि!” छ बिब, “ओ नानि, ङइ क्हिने बिमुँ, रेद्!” बिब् ग।
दिलेया येशूजी चए यो क्हासि रेमिंमा च कोलो सोगों तयाइ।
च्हौ बिसि येशूजी ह्रोंसए यो चए फिर थेंबै तोदोंन् च च्हमिरि ठाड् तइ धै परमेश्वरए मिं क्वेबर होंइ।
झाइले पत्रुसइ चने बिइ, “ङने मारा चाँदि आरे, दिलेया ङने तो मुँ चन् ङइ क्हिलाइ पिंस्यो। नासरतर्बै येशू ख्रीष्टए मिंर रेसि प्रह्याद्।”
झाइले च जुरुक्कन् रेसि प्रबर होंइ, धै उफर्दिदै न्हेदै परमेश्वरए मिं क्वेदै चमैंने बालु मन्दिरर होंइ।
“तारे ङ्योइ चु म्हिमैं खै लले? क्ह्रोंसेंन्ले चुमैंउँइँले औदिबै चिनु तइमुँ बिसि यरूशलेमर टिब्मैं ताँनइ सेल् खाँइ। छतसि ङ्योइ चु आङिं बिल् आखाँ।
तिंयाँ ङिइ डुँड् म्हि सल् लमिंमा खैले सल् लमिंइ बिसि ङ्योएम् बिस्याँ,
पत्रुसइ चए यो क्हासि रेमिंइ, धै बिश्वासीमैं नेरो म्हरेस्योमैं हुइसि च सियाल् खाँबै तबिता सोगों तइ बिसि उँइँमिंइ।